Maar wat blijkt? Dat is niet omdat ze geestelijk niet in orde zijn of omdat ze in het “verkeerde lichaam” geboren zijn (zoiets kan trouwens helemaal niet, maar dat terzijde), maar omdat ze “op zoek zijn [naar] zichzelf. Ze lopen dan rond met allerlei twijfels en vragen. Dus eigenlijk is dit aantal heel begrijpelijk.”
Sarah Burke, psycholoog en hoofdonderzoeker van de studie, zegt dan ook heel terecht dat “het een fase kan zijn.” Steker nog, in de meerderheid van de gevallen is dat precies wat er aan het hand is. Het grootste deel van de kinderen die op 11 jarige leeftijd zei graag “de andere gender” te willen zijn blijkt zich op 25-jarige leeftijd totaal bedacht te hebben. Opeens voelen de jongens zich dan wel man, en de meisjes voelen zich dan wél vrouw.
Spijt
Het trieste is dat het aantal “meldingen voor transgenderzorg” – lees: transgenderverminking – voor kinderen de afgelopen jaren geëxplodeerd is. Knettergekke ouders én ‘artsen’ moedigen dit soort puberale waanideeën aan en starten zelfs behandelingen. Vervolgens zijn de kinderen in kwestie voor het leven verminkt.
Na iets van 10 – 14 jaar zo geleefd te hebben, als nepvrouw, stopte hij met de hormonen en liet hij zichzelf weer man worden. Hij deed veel onderzoek, en wat bleek? Hij realiseerde zich dat zijn “transwens” eigenlijk gewoon manische depressie was. Joh?!
Goddank had hij zich alleen laten behandelen met hormonen en heeft hij zijn pielemans als jonge gast er niet af laten snijden, wat tegenwoordig wel op grote schaal gebeurt. “Dan was mijn leven pas echt naar de knoppen geweest,” aldus de man zelf.
Te makkelijk
“Ik begon mijn transformatie met hormoon-injecties,” aldus deze dame. “Vier maanden later werden mijn borsten erafgehaald in een procedure die bekend staat als ’top-operatie’. Een jaar later lag ik op mijn bed, in de foetushouding, terwijl ik mijn borstkas vast greep en huilde van spijt.”
Hoe dit kon gebeuren? “Ik had een omgeving die mij heel erg steunde. Ik kon gemakkelijk hormonen krijgen, de mensen om me heen waren heel sympathiek, en de verzekering betaalde alles zonder problemen. Maar wat ik miste was een therapeut die naar de onderliggende problemen wilde kijken voor ik zware medische beslissingen nam. In plaats daarvan werd heel snel vastgesteld dat ik “genderdysphoria” had en kreeg ik het groene licht om een ’transitie’ procedure te starten.”
Volgens deze dame hebben veel “transgenders” last van andere zaken, zoals depressies, een grote levenscrisis, seksueel misbruik-trauma, autisme, of een worsteling om hun seksualiteit te accepteren. Dat laatste onder het motto, “ik wil geen homo zijn, dus als ik ‘vrouw’ word ben ik opeens hartstikke hetero als ik op mannen val” (LOL).
“Heel veel mensen zoals ik vragen ons af, waarom hielp mijn therapeut me niet de onderliggende problemen aan te pakken?”
Hormoonschade
Het is heel politiek incorrect om dit soort dingen hardop uit te spreken, maar het is natuurlijk honderd procent waar. Voeg daar nu dit nieuwe onderzoek van het UMCG aan toe, en je realiseert je opeens dat in de meerderheid van de trans-operaties op kinderen, de operatie/hormonenbehandeling totaal nutteloos is.
Sterker nog, het is pure verminking geweest. Want ja, ook die hormoonblokkers doen ontzettend veel schade aan het lichaam van die jongeren. Ze kunnen bijvoorbeeld nooit kinderen krijgen/verwekken na die behandelingen. Zo’n jongetje laat zich feitelijk chemisch castreren met die “hormonen.”
Het is een schande wat kinderen wordt aangedaan tegenwoordig. En het allerergste is dat die ranzige extreemlinkse trans-pushers net doen alsof zij het uit ‘naastenliefde’ doen. Niets is minder waar.
