Begin dit jaar adviseerde bijwerkingencentrum Lareb “meer epidemiologisch, klinisch en immunologisch onderzoek” naar langdurige klachten na coronavaccinatie, nadat het ruim 2200 meldingen had ontvangen. In een brief van 1 november laat het ministerie van VWS aan Stichting Coronaschade echter weten dat geen onderzoek zal worden gedaan naar Post Vaccinaal Syndroom (PVS) na coronavaccinatie. “Op 23 januari 2024 publiceerde Lareb een rapport waarin wordt geconcludeerd dat er onvoldoende bewijs is om een verband te leggen tussen coronavaccinaties en klachten die lijken op post-covid, zoals PVS”, schrijft VWS. “Hierin stond dat een causaal verband met covid-19 vaccinatie niet kan worden vastgesteld omdat mogelijk andere oorzaken niet konden worden uitgesloten.”
“Daarmee is de kous wat VWS betreft af”, aldus de stichting deze week op haar website. Vaccinatieschade-vertegenwoordiger Iris de Boer is uitermate teleurgesteld: “Wij zijn verbaasd dat VWS, ook onder leiding van de nieuwe minister, weigert zorg te dragen voor een groeiende groep patiënten wiens levens door de coronacrisis en het gevoerde beleid onomkeerbare schade hebben opgelopen. Wij zullen ons dan ook sterk blijven maken voor onderzoek en hulp, onder andere door, in samenwerking met wetenschappers en artsen, met eigen onderzoeksvoorstellen te komen en te blijven lobbyen.”
De brief van het ministerie vloeit voor uit schriftelijke vragen die de stichting begin augustus stelde over de financiële regeling voor zorgmedewerkers die na een corona-infectie post-covid opliepen. De stichting verzocht VWS om de regeling, die neerkomt op een eenmalige uitkering van ruim 24.000 euro, uit te breiden naar zorgmedewerkers met PVS na een coronavaccinatie. De Boer: “Veel zorgmedewerkers voelden zich onder druk gezet om de covid-19 vaccinatie te nemen, of hadden daadwerkelijk geen keuze, omdat zij anders hun baan zouden kwijtraken.” Een aanzienlijk aantal ontwikkelde na de coronaprik langdurige en ernstige klachten, zoals Functionele Neurologische Stoornissen (FNS), myocarditis, hersenbloedingen en longembolie. “De gevolgen hiervan voor hun werk en privéleven zijn groot”, schreef de stichting aan VWS. “Soms zelfs zo groot dat zij hun baan en huis zijn kwijtgeraakt. Zij kunnen bijvoorbeeld alledaagse taken of activiteiten niet meer of beperkt uitvoeren.”
Desondanks antwoordt VWS niets voor hen te kunnen en zullen doen, omdat deze groep “niet valt onder de reikwijdte van de regeling”. Deze beperkt zich tot langdurige klachten ontstaan in de periode van 1 maart tot 31 december 2020. Het vaccineren van zorgmedewerkers begon pas in januari 2021. In de brief, waarin De Andere Krant inzage kreeg, geeft VWS tevens aan niet aansprakelijk te zijn voor geleden schade en verwijst slachtoffers door naar de vaccinproducenten. “De producent is immers verantwoordelijk voor de veiligheid van vaccins”, aldus VWS. Gemeld wordt niet dat bij die producenten evenmin iets te halen valt, zoals vaccinatieslachtoffer Magdalena Dzambo vorige week in deze krant duidelijk maakte.
Daarnaast benadrukt VWS in de brief dat “het iedereen vrij stond te bepalen of hij of zij zich wel of niet wilde laten vaccineren”. Het vaccineren was “niet verplicht’. Wat VWS onvermeld laat, is dat de sociale druk enorm was. Zeker voor zorgmedewerkers, die geacht werden een prik te nemen om kwetsbare patiënten “te beschermen”. Op het ministerie lijkt men ook te zijn vergeten dat eind 2020 binnenshuis een agressieve pr-strategie werd ontwikkeld, juist gericht op de zorg. Het was geen toeval dat de allereerste coronaprik, die op 6 januari 2021 werd gezet onder het toeziend oog van VWS-minister Hugo de Jonge (“dit is een waanzinnig moment”), in de arm ging van een zorgmedewerker. Aanvankelijk heerste onder het zorgpersoneel echter “vaccinatietwijfel”, zoals zelfs de Volkskrant meldde. Maar de stemming sloeg in korte tijd om, onder meer door een actie van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC) die destijds nog werd geleid door Diederik Gommers (Erasmus MC), tevens OMT-lid. Eind 2020 lanceerde de NVIC de campagne #ikwildieprik, waarmee zorgverleners werden opgeroepen om op sociale media te laten zien als zij het coronavaccin hadden genomen. Dit om, in de woorden van de NVIC, “nog meer positieve aandacht te creëren voor het vaccin”.
Zorgmedewerkers met PVS na coronavaccinatie worden anno 2024 niet alleen uitgesloten van de financiële post-covid regeling, maar hebben evenmin toegang tot de onlangs geopende post-covid expertisecentra in het Amsterdam UMC, Erasmus MC (Rotterdam) en Maastricht UMC. Deze centra zijn speciaal in het leven geroepen voor patiënten “die nu nergens terechtkunnen”, aldus de officiële boodschap. Maar De Boer vraagt zich inmiddels af waarom dan juist mensen met post-covidklachten na/door coronavaccinatie worden uitgesloten van deze klinieken? “Eind september hebben diverse patiënten met ‘post-vax’ zich aangemeld voor deze expertisecentra, die 1 november van start zijn gegaan. Zij kregen te horen dat zij niet tot de doelgroep behoren, omdat hun klachten door de covidvaccinatie zijn veroorzaakt.”
De stichting vroeg bij verschillende partijen, waaronder het ministerie van VWS, Kamerleden en de Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra (NFU) om opheldering. “We zijn van het kastje naar de muur gestuurd”, vertelt De Boer. “Inmiddels is duidelijk dat VWS aan de NFU de opdracht heeft gegeven om, in afstemming met onder andere een vertegenwoordiging van patiënten, de post-covid expertisecentra op te richten. De NFU verschuilt zich echter achter nationale en internationale instanties waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC). Die beschrijven post-covid als langdurige klachten veroorzaakt door een infectie met sars-cov-2. ‘De post-covid expertisecentra richten zich dus vooralsnog op langdurige klachten als gevolg van een corona-infectie’, heeft de NFU ons eind oktober schriftelijk laten weten.”
De Boer is verbijsterd: “Het wordt tijd dat er kleur wordt bekend, door de politiek en door de medische wereld. Als vaccinatieschade ‘niet bestaat’, maar post-covid is, zoals vaak wordt beweerd, dan is uitsluiting door deze centra oneigenlijk en daarmee discriminatie. Maar hebben wij géén post-covid, dan is de vraag: wat denkt men dan dat wij hebben? En is het dan geen tijd om PVS eindelijk echt te erkennen? Wíj zijn de patiënten die nergens terechtkunnen. Wanneer wordt er ruimte gemaakt voor ons en mogen wij er ook zijn?”
Stichting Coronaschade zit niet bij de pakken neer. “Met de opening van de expertisecentra is de discriminatie sinds 1 november een feit”, concludeert De Boer. “Wij hebben daarom een klacht tegen de NFU ingediend bij het College voor de Rechten van de Mens, dat gevestigd is in Utrecht. Het college heeft al gereageerd en verwacht over ongeveer acht weken zich over onze klacht te kunnen buigen. Een eventuele uitspraak van het college is adviserend, maar wordt meestal overgenomen door rechters. Na een eventuele gunstige uitspraak van het college, zouden mensen met post-vax toegang tot de expertisecentra juridisch kunnen afdwingen.”
Hoezo “onvoldoende bewijs”?
Het ministerie van VWS meldt in haar brief aan Stichting Coronaschade dat Lareb in een rapport concludeert dat er “onvoldoende bewijs” is om een verband te leggen tussen coronavaccinaties en klachten die lijken op post-covid. Dat is op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Om te beginnen kreeg Lareb na de introductie van de coronavaccins acht keer zoveel meldingen van bijwerkingen binnen als vooraf ingeschat, zoals wij half oktober berichtten. Onder de vloedgolf van meldingen waren onder meer neurologische klachten die kenmerkend zijn voor post-covid.
Bovendien: in diverse studies is langdurige gezondheidsschade beschreven na coronavaccinatie. Zo verscheen vorig jaar een wetenschappelijk review met daarin een geïntegreerde bespreking van het ziektemechanisme van zowel het ‘post-covid-19 vaccinatiesyndroom’ als long-covid. De auteurs focussen op elementen die zowel bij long-covid als vaccinatieschade voorkomen: “Cardiovasculaire complicaties, in het bijzonder microstolselvorming”. Deze microstolsels beschouwen de auteurs als een mogelijk basale factor in beide ziektebeelden. Zij plaatsen het spike-eiwit, dat het gevolg kan zijn van een covid-infectie, maar dat ook wordt aangemaakt door de mRNA-vaccinatie, nadrukkelijk in de beklaagdenbank en spreken van “spike-eiwit gerelateerde pathologie”. Met andere woorden: veel patiënten met vaccinatieschade of long-covid hebben hun symptomen (mede) te danken aan circulerend spike-eiwit en bijkomstige stolselvorming.
.
