Na een even massale als intensieve zoektocht die de hele dag duurde, is er nog altijd geen spoor gevonden van de verdwenen 73-jarige Nederlandse vrouw Marjan Roozendaal. Ze raakte zondag in de Franse plaats Vacquières vermist. Het is nog altijd een mysterie wat er met haar is gebeurd.
Vandaag om 11:45
Het is nog steeds een compleet raadsel hoe Marjan Roozendaal door niemand meer is gezien. Ze verblijft alleen in het vakantiepark Parc le Duc en zou een klein stukje naar het zwembad wandelen. Ze verliet het terrein langs de slagboom. De 73-jarige Nederlandse is sinds zondag rond het middaguur vermist.
“Het was een lange, hete dag, zonder een positieve uitkomst”, vertelt dochter Brenda, die het moeilijk heeft met de situatie. “Er is nog steeds geen spoor van mijn moeder. Ze gaat nu haar vierde nacht in.”
Donderdag wordt er verder gezocht, maar er wordt wel wat afgeschaald. “Omdat ze gewoonweg niet meer weten waar ze moeten zoeken. Het hele gebied is uitgekamd.” Stichting Reddingshonden is in het zuiden van Frankrijk aanwezig, de ambassade bemiddelt in het contact met de vertegenwoordigers van de stichting en de politie.
“Het blijft onverklaarbaar. Het is hier best druk. Er zijn veel hikers, fietsers, et cetera. Mensen met alzheimer schijnen de neiging te hebben om zich te verstoppen als ze bang zijn”
Brenda
Dochter
Franse agenten houden er rekening mee dat de vrouw, bij wie de ziekte van Alzheimer zich in het beginstadium bevindt, in een auto is gestapt “bij iemand die wilde helpen en haar ergens naartoe heeft gebracht, waarna ze niet weet waar ze zich bevindt. We houden rekening met dat scenario”, aldus dochter Brenda.
Onverklaarbare verdwijning
“Het blijft onverklaarbaar. Het is hier best druk. Er zijn veel hikers, fietsers, et cetera. Mensen met alzheimer schijnen de neiging te hebben om zich te verstoppen als ze bang zijn. Om die reden is ook in schuurtjes en onder bruggen gezocht. We hopen dat mensen ook op andere plekken in Frankrijk naar haar uitkijken.”
Het wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds zwaarder voor de familieleden en bekenden van de vrouw. “Ik overleef alleen maar op adrenaline en verkeer in overlevingsmodus. Ik regel dingen en probeer scherp te blijven. Ik brak even toen ik hoorde dat mijn lieve vriendinnen besloten hebben om hierheen te komen met hun jongens.”
Ook lokaal krijgt ze veel steun. “De mensen van Parc le Duc zijn hartverwarmend en hebben allemaal huisjes aangeboden waar we in kunnen verblijven in de tijd dat we hier zijn. Daar houden we ons ook aan vast.”
