Als Max Verstappen supporters hebben we natuurlijk weinig met Lewis Hamilton. De man heeft ons jaren- en nog eens jarenlang het bloed onder de nagels vandaan gehaald. Altijd dat idiote klagen over zijn banden terwijl ze in supervorm zijn en hij véél sneller is dan de concurrentie. Het gejank over ‘unfair!’ rijden van anderen terwijl hijzelf ook keihard en vooral sneaky is.
Maar toch. Gisteren was dan toch een mooi moment voor hem dat je hem ook gúnt. Het was zo emotioneel voor Hamilton om thuis te winnen, voor het eerst in bijna drie jaar weer een zege voor hem. En dan ook nog op Silverstone. De man die zeven keer wereldkampioen is geworden en die voor deze race al 103 Grand Prix had gewonnen barstte letterlijk in tranen uit. Dat was, ja, ook als je geen fan van hem bent.
Verstappen kunstenaar
Voor Verstappen fans was zijn prestatie ook heel goed. Het was heel duidelijk dat Mercedes sneller was dan Red Bull dit weekend, en McLaren ook. Sterker nog, op een gegeven moment leek zelfs Carlos Sainz in zijn Ferrari sneller dan Max in zijn Red Bull. Hij stevende, leek het, af op een vijfde of zelfs zesde plek. Niet omdat hij een fout had gemaakt, maar omdat zijn bolide gewoon veel te langzaam was.
Door zijn ongelooflijke kunde én strategische slimheid van zijn team wist hij dat te voorkomen. Sterker nog, hij eindigde daardoor nog heel dicht bij de eerste plaats. Hij stormde langs Lando Norris die in zijn McLaren fout op fout had gestapeld, niet door coureursfouten maar door strategische dommigheden, en vervolgens eindigde hij slechts 1,4 seconde achter Hamilton. Ongelooflijk. De man is echt een kunstenaar in zijn bolide. Niemand kan tegenwoordig aan hem tippen, nee, ook Hamilton niet. Alonso niet. Max is bizar goed.
McLaren falen
Voor McLaren was het de vijfde Grand Prix op rij waarin het team verloor door strategische en/of coureursfouten. Gisteren lag dat niet aan Lando Norris, hoewel hij zichzelf wel weer de schuld gaf. Het lag echt aan de pitwall; de managers, strategisten en ingenieurs die op wonderlijke wijze de fout ingingen.
De eerste grote fout werd gemaakt met Oscar Piastri, die welgeteld een halve seconde achter Norris reed. Ze hadden de twee McLarens tegelijk naar binnen moeten halen omdat het zo hard regende dat ze intermediates onder moesten doen en van de gewone band af moesten. Maar wat deed McLaren? Norris werd naar binnengehaald terwijl Piastri door moest. Die verloor vervolgens een seconde of tien, vijftien. In één ronde. Zijn race was daarmee verpest. Terwijl hij meedeed voor de overwinning.
Voor Norris ging het toen nog goed. Hij werd naar binnen gehaald, kwam op P1 terecht, en reed iedereen aan gort. Het leek zelfs een gemakkelijke race voor hem te worden.
Maar toen werd het weer wederom beter. Ze moesten overschakelen naar een gewone band. McLaren had mediums én softs en kon dus kiezen. Mercedes had alleen softs. Vervolgens vroegen ze Norris via de boardradio wat hij dacht? “Aanpassen met mediums aan Max of met softs aan Hamilton?” vroegen ze hem toen de strijd tussen hem en Hamilton was omdat Max er al te veel achter zat.
“Hamilton!” riep hij, terwijl hij natuurlijk niet alle data had. Maar, ging hij verder, welke band precies, hoe kon hij dat weten. Softs? Kon. Maar elke normale band was beter dan de Intermediates die hij toen nog onder had terwijl het rap droger werd. “Het worden softs,” zei z’n ingenieur.
En dat was de grootste fout van allemaal. Want de softs gingen razendsnel kapot. Er waren maar 15 rondes te gaan, maar Silverstone sloopte de banden gisteren op ongekende wijze. Hamilton en Norris beide op softs, Max op hards daarachter. Hoewel Max de hele race langzamer was dan alle Mercedessen en McLarens kon hij nu toch een comeback maken omdat de hards beter waren dan de softs.
Het gat tussen Hamilton en Norris werd langzaam groter… en toen kwam Max eraan voorbij. Norris was nergens meer. Zijn softs waren kapot. Het gat werd groter en groter. Sterker nog, het gat werd zo groot dat zijn teammaat Piastri, op Mediumbanden, eraan kwam en het gat bijna dichtreed. Bizar.
Conclusie
Voor Hamilton was het een mooie dag. Hij viel zijn vader huilend in de armen, wat ongelooflijk is als je bedenkt dat de man 7 keer wereldkampioen is geworden en nu dus 104 races heeft gewonnen. Zoveel betekende het voor hem. Hij gaf achteraf ook toe dat hij de afgelopen 2,5 seizoen regelmatig heeft gedacht: “Lukt dit nog wel? Krijgen ze de auto wel goed? En ben ík nog wel goed genoeg?”
Het antwoord daarop is dus: ja. Hij is nog steeds goed genoeg. Hij is niet (meer) van het niveau Verstappen denk ik, maar hij zit daar wel heel kort achter. En dat biedt mogelijkheden, zeker als je ziet dat McLaren het elke keer voor zichzelf verpest.
Max was ook heel opgetogen. Zijn voorsprong in het klassement is gegroeid. Hij wist dat hij eigenlijk vijfde of zesde had moeten worden. Voor hem was het dus geweldig. Hij glunderde bijna.
En Lando? Tja. Die ging weer af. Hij gaf zichzelf en zijn team de schuld. Terecht. Want we hebben nu vijf races gehad waarin McLaren duidelijk de snelste waren maar het niet konden afmaken.
