De professor komt de collegezaal binnen. Hij kijkt rond.
“Jij daar op de 8e rij. Kun je me vertellen hoe je heet?” vraagt hij aan een student.
“Mijn naam is Sandra” zegt een stem.
De professor vraagt haar, “Verlaat alstublieft mijn collegezaal. Ik wil je niet in mijn college zien.”
Iedereen is stil. De studente is geïrriteerd, pakt langzaam haar spullen en staat op. “Sneller alstublieft” wordt haar gevraagd. Ze durft niets te zeggen en verlaat de collegezaal.
De professor blijft om zich heen kijken. De deelnemers schrikken. “Waarom zijn er wetten?” vraagt hij aan de groep.
Allen zijn stil. Iedereen kijkt naar de anderen.
“Waar zijn wetten voor?” vraagt hij opnieuw. “Sociale orde” klinkt uit een rij Een leerling zegt: “Om iemands persoonlijke rechten te beschermen.”
Een ander zegt: “Zodat je op de staat kunt vertrouwen.”
De professor is niet tevreden. “Rechtvaardigheid” roept een student.
De professor glimlacht. Ze heeft zijn aandacht. “Hartelijk dank.
Heb ik me eerder oneerlijk gedragen tegenover je klasgenoot?” Iedereen knikt.
“Dat heb ik inderdaad gedaan. Waarom heeft niemand geprotesteerd? Waarom probeerde niemand van jullie me tegen te houden? Waarom wilden jullie dit onrecht niet voorkomen?” vraagt hij.
Niemand antwoordt. “Wat je net hebt geleerd zou je in 1000 uur colleges niet hebben begrepen als je het niet had beleefd. Je hebt niets gezegd, alleen omdat je er zelf niet door geraakt bent. Deze houding spreekt tegen u en tegen het leven.
U denkt dat zolang het u niet aangaat, het u niets aangaat. Ik zeg u, als u vandaag niets zegt en geen gerechtigheid brengt, dan zult u op een dag ook onrecht ervaren en zal niemand voor u staan. Gerechtigheid leeft door ons allen heen. We moeten ervoor vechten.”
“In het leven en op het werk leven we vaak naast elkaar in plaats van met elkaar. We troosten onszelf dat de problemen van anderen ons niet aangaan. We gaan naar huis en zijn blij dat we gespaard zijn gebleven. Maar het gaat ook om het opkomen voor anderen.
Elke dag gebeurt er onrecht in het bedrijfsleven, in de sport of op de tram. Erop vertrouwen dat iemand het oplost is niet genoeg. Het is onze plicht om er voor anderen te zijn. Spreken voor anderen wanneer zij dat niet kunnen.”
En ja. De professor vroeg de voorgelichte student om terug te komen.
Bron: onbekend
Tijdens de coronatijd hebben de wappies iets dergelijks meegemaakt. Hen werd de toegang ontzegd tot allerlei activiteiten. Zoals bijvoorbeeld het zwembad of de aankomst van Sinterklaas. Schrijnende situaties van uitsluiting. De overgrote meerderheid van onze ‘samenleving’ kwam niet voor ons op. Liet ons vallen. Ze wilden zelfs niet met ons geïdentificeerd worden.
We hebben ons teruggetrokken in onze internetbubbels, onze sociale mediaplatforms, onze games, onze overige verslavingen. Hier binnen leven we uitsluitend voor onszelf. Maar ook daarbuiten verblijven we op eenpersoonseilandjes. Het delen van emoties, ervaringen en dergelijke gaat steeds moeizamer. We tikken het in, we melden het via internet, digitaal zonder een reactie van een mens in de nabijheid te ervaren. We transformeren ons tot digitale wezens, daar hebben we het WEF met hun transhumanisme-agenda niet voor nodig.
Maar op zekere dag merken we hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. Alleen, in ons eentje. Dan staat daar plotseling het gedrocht van het overheidsgeweldsapparaat voor onze neus. Dan beseffen we dat we pieplein en kwetsbaar in ons eentje zijn. Dit in tegenstelling tot wanneer we samenkomen, niet digitaal, maar samen met mensen van vlees en bloed. Dan is er opeens dat hartverwarmende gevoel, die saamhorigheid. Zeker als al deze mensen hetzelfde doel voor ogen hebben. Er gaat dan een siddering van warmte en eensgezindheid door de menigte heen. Het woord samen betekent op dat moment er voor elkaar zijn.
Iets dergelijks ervaarden de mensen in Den Haag tijdens de Harten demo op 24 oktober 2020
Het zich verzamelen rondom het hart roept bij velen emoties op. Sommigen staan met tranen in hun ogen.
Mirjam verklaart dit door te vertellen dat mensen hier in solidariteit met elkaar staan voor hetzelfde doel. Namelijk een einde maken aan alle leugens en stoppen met het slopen van de wereld.
“Het was super, we stonden gewoon te huilen … zo mooi … zo verbonden met elkaar
“
Marcel zegt dat hij een enorm verdriet voelde van mensen die elkaar pijn doen aan de ene kant, maar tegelijkertijd ook hoop hebben door het besef dat er veel meer mensen zijn die uit zijn op liefde.
Het resultaat is een enorm hart, dat klopt met de 75 senatoren. Met drieduizend mensen erom heen die hun hart laten spreken in de hoop dat de vijfenzeventig dit ook zullen doen straks wanneer het zover is.
Om 19 uur precies, juist voordat de ordetroepen aangegeven hebben te zullen toeslaan, keren de demonstranten vreedzaam terug naar huis. Zij hebben hun harten laten spreken.
(Uit:Demo vraagt 1e kamerleden hun hart voor vrijheid te laten spreken)
Blijkbaar moeten we weer gaan leren dat we niet een individu zijn, maar een onderdeel van de grote mensenfamilie. Dat schijnen allemaal mensen te zijn met emoties en stemmingen. De behoefte om elkaar te helpen komt dan vanzelf weer terug. Want deze is er altijd al geweest, maar ligt nu begraven onder afleiding en verwarring.
Rob Vellekoop, 1 december 2024
.
