O jee. Plotseling realiseerde ik mij dat we onze ergste vijandelijke bedreiging zijn. Alles is altijd en overal in overvloed aanwezig; dat wisten we al. Als iets er niet is, heb je het ook niet nodig. Dan weet je niet eens dat het er niet is, toch? Doorgaans geven we overheden, instellingen, corporaties en instanties de schuld als het gaat om het creëren van schaarste om prijzen op te schroeven en daarmee onze zwoegende soort onder de duim te houden. Maar we doen het zelf ook, zij het op kleinere schaal. We denken iets te moeten produceren, maar daarmee beperk je de boel immers automatisch. Je realiseert je helemaal niet dat wat je nodig hebt er al in overvloed is, en wat je niet nodig hebt (en dus schaars is) juist wilt maken. Om vervolgens te concluderen, dat er nooit genoeg van is. Laten we zeggen dat we alleen maar druk zijn met de zelfvernietigende aandrang om meer, beter, sneller, groter te willen. Ten koste van “een ander”, maar die “ander” ben je zelf, ook dat hadden we al eens geconcludeerd. Het is een vreemde gewaarwording….
Het prtobleem is natuurlijk dat we worden geprogrammerd te denken zoals een machine wil dat we denken. Het mag geen pijn doen, dus doen we dat. We imiteren elkaar in allerlei opzichten. We praten elkaar na, al was het alleen maar om te kunnen communiceren als doodverklaarde entiteiten onder elkaar. We spreken de slaven taal van de bezetter, een illegale dode entiteit, een apparaat dat op zichzelf draait en het ruilmiddel wat er is bedacht om ons een leven lang een rol te laten spelen. Een rol in een toneelstuk, waarvan de afloop bekend is. Als je iets wilt veranderen, dan probeer je je programmatuur te “overschrijven”. Dat doet pijn en je zult het weten ook.
Ik was in een land, waarvan ik denk dat het een kwestie is van een knop omzetten en het draait zonder “regering” op de automatische piloot. Zover is het hier nog niet, zij het dat velen van ons denken dat die knop allang is omgezet. Ik denk het niet, er is alleen wel een “bifurcatie” aan de gang. Een tweedeling van ongekende omvang. Een boven- en een onderlaag. De onderlaag speelt een rol in het toneelstuk, de bovenlaag kan zijn rol niet vinden. De samenleving bestaat niet, er is een maatschappij, een groepsgeest in een echokamer. Dat is de toneeluitvoering. De bovenlaag is een zielsverband, ogenschijnlijk verspreid en verstopt in het toneelstuk. Tot je er één tegenkomt, die je niet kent, maar beschouwt als je broeder of zuster. En… NIETS wat daarvan afwijkt: er is alleen man en vrouw. Punt. Mij interesseert het niets wat anderen ervan denken, het is allemaal aangepraat en geïnjecteerd, geprogrammeerd. Denken bestaat pas als je de programmatuur hebt geëlimineerd.
De bovenlaag – hooguit 10% – speelt geen rol. Dat is niet negatief bedoeld, maar is juist wat er van ons wordt gevraagd, onbewust. We laten een papieren vod in de onderlaag slingeren, voor ons levensonderhoud zolang het nog nodig is.
Wie heeft ooit gevraagd om “LED-lampen”? Opeens hadden we ze nodig. Dit is wat ons papieren vod moet doen om ons zielsverband veilig te houden:
Een inwoner van de stad Barnet in Engeland heeft een rechtszaak over straatverlichting met LED-lampen gewonnen. De gemeente is veroordeeld ze onmiddellijk te verwijderen.
“Deze lampen zenden toxisch blauw licht uit, waarvan de straling de ogen (retina) beschadigt, staar veroorzaakt, alsmede insecten, kleine vogels en vleermuizen doodt.”
Dat LED-lampen verder fungeren als “doorgeefluik” van de zwaar toxische 5G-straling moet de volgende stap zijn, want daar hebben ze geen “blauw licht” voor nodig. Niet vergeten: de rechter werkt alleen mee als het hoofddoel niet wordt “geraakt”.
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2025/03/10/weer-aan-het-werk/
.
