De auteur van dit artikel, de Vlaamse Johan Sanctorum (1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis en was daarna achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist. Hij ontpopte zich tot een van auteurs met de scherpste pen in Vlaanderen en werd -mede daardoor ongetwijfeld- veel gevraagd voor het verzorgen van lezingen.
Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Wij plaatsten al eerder artikelen van zijn hand, waarbij duidelijk is, dat Sanctorum de controverse niet schuwt. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg. In dit onderstaande artikel schrijft hij wat velen alleen maar denken. Dúrven denken is misschien wel beter verwoord..
En precies over dat dúrven, gaat de essentie van dit artikel. Hoe dúrven joodse mensen misbruik te maken van het feit, dat miljoenen van hun mede-mensen zijn afgeslacht..? Doen ze dat? Nou dát is aan eenieder om af te wegen, DURVEN af te wegen dus. Hoe dúrven mensen niet meer te spreken over het misbruik maken van de holocaust-info, waarover veel joodse mensen zélf ook melding maken.. Kijk eens naar de uitspraak van de joodse Norman Finkelstein in de illustratie onder het artikel..!!
Binnen de Israëlische samenleving is het zionisme als stroming een heel gevaarlijke. Om het heel kort samen te vatten, komt het neer op dátgene wat Dr. Hajo Meyer veelvuldig trachtte te verduidelijken. Het verschil tussen het oorspronkelijke Judaïsme en het zionisme is schrijnend.. Onbekend bij velen, is de afkeer die veel joodse mensen hebben van het zionisme, dat veel en veel meer is dan de opgeblazen definitie ervan. ‘Het streven naar een joodse staat’ is een dooddoener als zodanig. En alleen dát al zou velen te denken dienen geven. Een compliment voor Johan Sanctorum voor zijn erudiete beschouwing in dit artikel.
* * *
*
Teveel ’tragische vergissingen’..!
Israël: de holocaust-bonus raakt op..?
2024 © Johan Sanctorum | deze versie WantToKnow.nl/be
*
‘Dankzij’ Benjamin Netanyahu glijdt Israël af naar de status van paria-staat. Gaza is verworden tot een militaire mislukking en vooral een menselijke catastrofe. ‘Een tragische vergissing’, noemde de Israëlische premier Netanyahu het bombardement op een vluchtelingenkamp in Rafah, waarbij 45 mensen omkwamen en meer dan 200 gewonden vielen. Los van de gewilde en geplande aanvallen op woonwijken en volgens alle oorlogsrecht te mijden burgerdoelwitten zoals scholen en ziekenhuizen (‘allemaal schuiloorden van Hamas’), gaat het dus ook af en toe om ‘tragische vergissingen’.
Benjamin Netanyahu bedient zich nog dagelijks van het holocaust-argument, waarmee hij de kritiek op zijn optreden wil pareren, door deze als ‘antisemitisme’ weg te zetten. Een stoplap die zijn houdbaarheidsdatum heeft bereikt.
Ondertussen stapelen de lijken zich op, en zien we kinderen met geamputeerde ledematen op krukken door het puin strompelen. Zelfs voor hevige Israëlfans wordt het moeilijk om nog te geloven dat dit een loutere afrekening met Hamas is.
Verboden vergelijking
Elke dag verliest Israël wat meer internationaal krediet. Zelfs de Chinese president Xi Jinping zegt dat het nu mag stoppen. Niet zozeer uit medelijden met de burgerbevolking in Gaza. In Peking beseffen ze dat een brandhaard van die omvang heel de wereldeconomie kan destabiliseren, zelfde reden overigens waarom ze maar koele minnaars zijn van Poetin en zijn Oekraïnecampagne.
De verontwaardiging om de Hamas-slachting is volkomen terecht, maar men vergeet dat de verantwoordelijken voor 7 oktober, toen de terroristen zomaar over de grens wandelden, ook binnen het deerlijk falende veiligheidssysteem moeten worden gezocht. En wie weet binnen de kringen van de premier zelf, die signalen van buitenlandse inlichtingendiensten (bewust?) negeerde.
Ook deze oorlog zal Hamas niet breken, integendeel, de jonge overlevenden van vandaag zullen morgen de gelederen van de terreurbeweging versterken. Precies wat de fundamentalisten in Israël beogen, het is hun levensverzekering.
Laten we een kat een kat noemen: het Israëlische leger heeft een voorkeur voor plekken waar veel volk is samengetroept. Gaza inspireert langzamerhand tot vergelijkingen die voorheen taboe waren, zoals het bombardement van Warschau in 1939, het getto, en alles wat daarop nog zou volgen. Dat is de ultieme belediging: een Jood voor nazi uitmaken.
En de holocaust dan? Welja, Benjamin Netanyahu bedient zich nog dagelijks van het holocaust-argument, om de kritiek op zijn optreden te pareren en als ‘antisemitisme’ weg te zetten. Een stoplap die zijn houdbaarheidsdatum heeft bereikt.
Qatarees doorgeefluik
Wie zich toch nog van die clichés wil bedienen, ook bij deze column, doet maar. Dat nauwelijks nog een Vlaams-nationalist het voor de staat Palestina durft op te nemen, is op zich bedenkelijk. Wel voor Catalonië en/of de Schotten, en zelfs voor Mongolen en Oeigoeren, maar niet voor de Palestijnen. Het zijn toch ‘maar moslims’. Ook al is dat hun goed recht, het vergt enige nuance.
De radicalisering van het Palestijnse verzet is het gevolg van een decennia lang etterend conflict, waarbij Israël de infiltratie door moslimfundamentalisten zelf bewust heeft gefaciliteerd. Om het seculiere nationalisme te breken en te hermunten tot religieuze hysterie, én om een monster als Hamas in het leven te roepen en te sponsoren via een Qatarees doorgeefluik.
Ook deze oorlog zal Hamas niet breken, integendeel, de jonge overlevenden van vandaag zullen morgen de gelederen van de terreurbeweging versterken. Precies wat de fundamentalisten in Israël beogen, het is hun levensverzekering. De krant Haaretz zegt het met zoveel woorden:
‘De persoon die aan Israëlische zijde de verantwoordelijkheid draagt voor het doden van meer dan duizend Israëli’s, heet Benjamin Netanyahu, de heimelijke, maar ook effectieve en essentiële bondgenoot van Hamas.’
Benjamin Netanyahu dus, Bibi voor de vrienden. In de woelige Israëlische politiek, waar de Bijbelse voorbestemming van de natie altijd het collectief bewustzijn domineerde, en de relatie met grote vriend en weldoener Amerika de strategie bepaalde, heeft Netanyahu zich weten op te werpen tot bewaker van de harde lijn.
Hij was dé aanstichter om de Oslo-akkoorden op te blazen, en stak een hetze in gang die leidde tot de moord op ondertekenaar Yitzhak Rabin. De agressieve nederzettingenpolitiek, een door Israël uitgedacht proces van omvolking, vormt het sluitstuk.
Kamikaze
Vandaag is Netanyahu het grootste obstakel om de oorlog te beëindigen, samen met president Biden die de Joodse lobby in de VS niet wil/kan afvallen. De lafheid van Joe Biden, wiens waarschuwing omtrent een ‘rode lijn’ wegwaait als woestijnzand, zal hem allicht zijn herverkiezing kosten. Aan de andere kant is het de ultra-orthodoxe kliek van Smotrich, Ben Gvir en consoorten, met kiezers waarvan de zonen zelf niet in het leger hoeven, die Netanyahu voor zich uitdrijven als een dolle hond. Het door Amerika recent voorgestelde staakt-het-vurenplan hebben ze nu al afgeschoten.
Als de Israëlische natie wil overleven, zal ze pragmatisch-modern moeten leren denken, in plaats van zionistisch-paranoïde, als ‘uitverkoren volk’.
Benjamin Netanyahu is een machtspoliticus zonder scrupules, verkrampt door haat en fanatisme. Niet eens in dienst van zijn volk, maar van zijn eigen politieke overlevingsstrategie. Waarvoor zelfs de Israëlische rechtstaat mag worden ontmanteld. Hoe meer internationale kritiek hij krijgt op de Gaza-campagne, des te hardnekkiger is zijn discours, gevoed door het waanidee dat het Palestijnse probleem zal opgelost geraken door de Palestijnen uit te roeien. Waardoor de Israëlische premier nu zelfs onder een internationaal aanhoudingsmandaat dreigt te vallen. Een eer die hij zal delen met de Hamas-top en met Vladimir Poetin.
De kamikaze-oefening van Benjamin Netanyahu wordt op die manier die van de natie. Om nog eens Haaretz te citeren:
‘Het wanbeleid in deze oorlog, de gevoelloosheid en de laffe domheid van deze regering hebben van Israël een wereldwijde paria gemaakt.’
Over antisemitisme gesproken: als de Israëlische natie wil overleven, zal ze pragmatisch-modern moeten gaan leren denken, in plaats van zionistisch-absolutistisch, als het ‘uitverkoren volk’. Netanyahu’s holocaust-bonus is opgebruikt en hoe sneller hij van het toneel verdwijnt, des te beter voor iedereen… behalve voor Hamas.
* * *
