Luister naar dit ArtikelDe Amerikaanse economie is te financieel om een aanhoudende daling van de activaprijzen te weerstaan.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
Er is een bloedbad op de markten gaande en de zaken bewegen met de kracht van een tsunami.
De Japanse Nikkei 225 daalde maandag met meer dan 12% in wat de grootste daling op één dag was sinds ‘Black Monday’ in 1987. Op het moment van schrijven is de Dow ongeveer 1.000 punten gedaald, terwijl de Nasdaq bijna 4% is gekelderd in wat een wereldwijde marktrout is gebleken.
De triggers voor de uitverkoop zijn duidelijk genoeg en zijn uitgebreid behandeld in de financiële media. Het teleurstellende Amerikaanse banenrapport van vrijdag deed de angst voor een recessie in de VS toenemen. De ooit populaire maar overgehevelde en overhypte AI-handel is zuur geworden, wat heeft geleid tot een bloedbad voor technologieaandelen.
De laatste ontwikkeling is voor een groot deel te wijten aan het doorbreken van de enorme dollar-yen carry trade, waarbij investeerders goedkoop leenden in yen en investeerden in Amerikaanse activa met een hoger rendement. Dit kan grofweg worden gezien als een grote rente-arbitrage: leen tegen lage tarieven en leen (investeer) tegen hogere tarieven. Maar toen de Bank of Japan op 31 juli de tarieven verhoogde en, misschien nog belangrijker, aankondigde dat er meer verhogingen zouden komen, volgde een enorme capitulatie in deze carry-tradeposities. Dit heeft door de markten gereflecteerd en geleid tot veel margin calls. En omdat investeerders vaak andere activa moeten verkopen om aan margin calls te voldoen, creëert het nog meer verkoopdruk.
Het voorspellen van de richting waarin de markten zich de komende dagen en weken kunnen ontwikkelen, is een gevaarlijke onderneming die ik niet zal aangaan. Veel investeerders proberen natuurlijk het spreekwoordelijke ‘vallende mes’ te vangen, wat betekent dat ze tijdens of direct na een scherpe uitverkoop moeten inkopen. Een aantal analisten zegt al dat de paniek overdreven is en dat de zaken zich snel zullen stabiliseren. Als ik er sterk van overtuigd was hoe de zaken zich op korte termijn zullen ontwikkelen, zou ik gewoon op de markt handelen en er niet over schrijven.
Dus in plaats van in het wilde weg te schieten met een prognose, laten we bedenken hoe we moeten nadenken over wat er gaande is. En het is altijd goed om een stapje terug te doen en te proberen het vogelperspectief te vinden te midden van de onrust. Ten eerste is er het voor de hand liggende: dit is echt een vrij klassiek voorbeeld van een positioneringsontbinding in plaats van een reactie op een economische schok. Veel aandelenbeleggers gingen te diep in de bubbel in technologieaandelen – en veel van deze ongelukkige mensen leenden goedkoop in Japanse yen om dat te doen (zie hierboven over de carry trade). Er zijn veel margin calls gaande, veel gedwongen liquidaties op leveraged posities – en waarschijnlijk veel vrouwen die de ramen in de wolkenkrabbers beveiligen.
Ervan uitgaande dat dit niet snel overwaait, is het echt belangrijk om te kijken naar hoe de perceptie van de markt over de volgende stappen van de Federal Reserve zich ontwikkelt – en wat die stappen dan blijken te zijn. Dit komt niet zozeer doordat de Fed almachtig is, maar omdat dit het punt is waarop de chaos van het moment samenkomt met enkele van de diepe en structurele kenmerken van de Amerikaanse economie.
De Fed hield de rentetarieven ongewijzigd tijdens haar vergadering in juli, terwijl ze sterk hintte op een renteverlaging in september. Veel analisten zijn van mening dat de Amerikaanse centrale bank te lang heeft gewacht om de tarieven weer te verlagen na de reeks verhogingen na de pandemie die gericht waren op het afkoelen van de inflatie. De marktverwachtingen van aanstaande renteverlagingen waren zelfs vóór de recente gebeurtenissen al fors gestegen.
De ineenstorting van de markt heeft dit gesprek echter in een stroomversnelling gebracht. Als futures gekoppeld aan de federale fondsenrente nog maar vorige week woensdag een kans van 87% lieten zien op een verlaging van 25 basispunten – de kleinst mogelijke beweging – in september, prijzen beleggers nu ongeveer 55 basispunten versoepeling in op de vergadering van september en 100 basispunten op die van november. Met andere woorden, de markt ziet ongeveer 20% kans op een noodrenteverlaging.
Kan het sombere werkgelegenheidsrapport van vrijdag echt zo’n game-changer zijn voor de Amerikaanse economie? Het heeft zeker de doorslag gegeven, maar het kan zo’n radicale verschuiving nauwelijks verklaren. Wat er echt achter zulke prijzen zit – om nog maar te zwijgen van oproepen voor een noodverlaging – is het geloof dat de Fed moet ingrijpen en de markten moet redden.
Dit zegt veel over hoe de Fed, naast haar officiële mandaat van prijsstabiliteit en volledige werkgelegenheid, een onuitgesproken mandaat van marktstabiliteit lijkt te hebben. Dit verborgen derde mandaat heeft zelfs een naam: de ‘Fed put’.
In de financiële wereld is een ‘put’ een contract dat de eigenaar het recht geeft om iets te verkopen – zoals een aandeel, obligatie of grondstof – tegen een vooraf bepaalde prijs, ongeacht de marktprijs. Zie het als een garantie – ongeacht hoe ver de markt is gedaald, u kunt uw activa verkopen voor de vastgestelde prijs.
Maar de term wordt nu in een algemenere zin gebruikt. Toegepast op de Fed betekent het dat er een geloof is dat wanneer de economie of de markten achteruitgaan, de Fed zal ingrijpen en de rente zal verlagen of geld zal drukken om een impuls te geven. Een dergelijk beleid wordt natuurlijk officieel ontkend, maar veel investeerders denken dat er een bodem onder de markten ligt, net zoals er een bodem onder de markten ligt voor een activum met een ‘put’-optie. Dit is een belangrijke bron geweest van wat misschien ongegrond en onwankelbaar vertrouwen lijkt in de Amerikaanse aandelenmarkt, dat op een paar uitzonderingen na sinds eind jaren negentig de overhand heeft gehad.
De Fed heeft in feite keer op keer laten zien dat ze klaar is om op verschillende manieren in te grijpen – direct of ondoorzichtig – wanneer de stabiliteit van de financiële markten wordt bedreigd.
Het hele verhaal dat we de afgelopen 48 uur rond de Fed hebben gezien, getuigt van een sterk geloof dat een of andere versie van de ‘Fed put’ nog steeds van kracht is. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat de Fed zo ver zal gaan om een spoedvergadering bijeen te roepen om de rente te verlagen – dat zou een openlijke uiting van paniek zijn – zal ze de markten waarschijnlijk agressief van de rand van de afgrond proberen te krijgen door forse renteverlagingen te beloven voor de rest van het jaar. En als de zaken op de markten echt uit de hand lopen, is een krachtiger interventie bijna gegarandeerd.
Laten we dit dus een stap verder nemen en proberen te begrijpen wat er werkelijk ten grondslag ligt aan deze onzichtbare toewijding aan de markten. Is dit gewoon banale corruptie van de kant van de aandelenhoudende Fed-comitéleden? Nee. Zo werkt het niet.
Wat hier werkelijk ten grondslag ligt, is dat de Fed simpelweg reageert op een diepe structurele verstoring van de economie die duidelijk zichtbaar is, maar vaak onvoldoende wordt gewaardeerd. De Amerikaanse economie is zo gefinancialiseerd en zo gehefboomd, en zoveel Amerikanen (met name de eliteklassen) zijn zo afhankelijk van de prijzen van financiële activa voor hun vermogen dat een aanhoudende en langdurige daling van de markten gewoonweg catastrofaal zou zijn. Als een groot deel van het BBP op de een of andere manier verbonden is met de prijzen van activa, worden marktbewegingen veel belangrijker dan de fortuinen van Wall Street-spelers.
Om een opmerkelijk voorbeeld hiervan te vinden, hoeft u niet verder te kijken dan de mate waarin zelfs de belastinggrondslag afhankelijk is van financiële markten. Het jaar 2023 was een behoorlijk goed jaar voor de economie, of het nu wordt beoordeeld op basis van de arbeidsmarkt of groeicijfers. Niettemin daalden de totale inkomsten van de federale overheid met ongeveer 7% ten opzichte van 2022. Hoe is dat mogelijk in een jaar waarin niet alleen de economie groeide, maar het persoonlijk inkomen ook daadwerkelijk toenam? Het antwoord: de inkomsten uit individuele inkomstenbelasting daalden ondanks de stijgende inkomens, omdat de gerealiseerde vermogenswinsten van het voorgaande jaar lager waren (vermogenswinsten zijn slechts de winsten op verkochte beleggingen). De reden voor de daling van de vermogenswinsten is dat Amerikaanse aandelen in 2022 hun slechtste jaar sinds 2008 hadden.
Marktinstabiliteit is daarom het enige waar de Fed – en de machthebbers in Washington en New York – het meest bang voor zijn. Ze zullen elke vorm van kortetermijndenken omarmen, elk moreel gevaar introduceren en elke bubbel opblazen en opnieuw opblazen om de markten draaiende te houden. Als de prijs hiervan inflatie is of nog meer perverse verstoringen in de economie, dan is dat maar zo.
Ondertussen zijn aandelen een cruciaal wapen in het arsenaal van de rijkere klassen van Amerika om de effecten van inflatie tegen te gaan. Terwijl mensen met een vast inkomen of mensen wiens loonstijgingen niet gelijke tred houden met de prijsgroei, hun koopkracht zien afbrokkelen, is de beleggersklasse in staat om inflatie te verslaan door middel van hoge activaprijzen. Wat is een stijging van 10% in de supermarkt als uw portefeuille met 20% is gestegen? Dit verklaart grotendeels de toenemende tweedeling in de Amerikaanse economie tussen de have’s en de have-nots.
Wat er ook van de huidige volatiliteit mag komen, er zijn goede redenen om te geloven dat de apocalyps nog niet nabij is. Wanneer de rekening voor al het can-kicking en bubble-inflating eindelijk betaald moet worden, zal dat vrijwel zeker niet in de vorm van een ineenstorting van de aandelenmarkt zijn. Aandelenmarkten kunnen immers altijd weer worden opgeblazen door geld te drukken, en het is moeilijk voor te stellen dat de Fed aan de kant staat terwijl de markten in de vergetelheid raken. Markten, die de belangen vertegenwoordigen van de klasse van bevoorrechte mensen die profiteren van stijgende activaprijzen, willen gemakkelijk geld om te kunnen blijven stijgen. En zulke mensen krijgen doorgaans wat ze willen, langer dan welke logica dan ook zou voorschrijven.
In nominale termen kunnen aandelenmarkten eindeloos stijgen, met af en toe een hapering die wordt gladgestreken door meer liquiditeit. De vraag is eenvoudigweg: tegen welke prijs? Zal er nog steeds een functionerende obligatiemarkt zijn? Waar zal de inflatie zijn? Zal de valuta in kruiwagens worden rondgesleept?
Wat belangrijk is om in de komende weken en maanden in de gaten te houden, is hoe serieus de Fed neemt wat er op de markten gebeurt en hoezeer de markt de Fed gijzelt om actie te ondernemen. Er zullen geen verklaringen van het Eccles Building komen waarin staat dat markten gered moeten worden, maar daden zeggen altijd meer dan woorden. En hoe de Fed handelt, zal onthullen waar haar ware prioriteiten liggen.
Bronnen: RT
.
