Het volgende artikel is geschreven door een oud professor. Het gaat over het afbrokkelen van de academische integriteit. Hoe groot is de angst voor het verlies van een aanzien gevende positie? Wat zijn de maatschappelijke consequenties als hoogleraren noch voor het welzijn van hun studenten, noch voor de waarheid bereid zijn hun nek uit te steken? Martin Kulldorff schreef het onderstaande artikel. Hij is voormalig hoogleraar geneeskunde aan Harvard University en Mass General Brigham. Hij is medeoprichter van de Academie voor Wetenschap en Vrijheid.
Harvard verloochent de waarheid
Ik ben niet langer professor in de geneeskunde aan Harvard. Het motto van Harvard is Veritas, het Latijnse woord voor waarheid. Maar, zoals ik ontdekte, voor de waarheid kun je ontslagen worden. Dit is mijn verhaal – het verhaal van een biostatisticus en epidemioloog op Harvard die zich vastklampt aan de waarheid terwijl de wereld de weg kwijtraakt tijdens de Covid pandemie.
Op 10 maart 2020 verklaarde Harvard, nog voor de overheid hiertoe had opgeroepen, dat het “de lessen in persoon zou opschorten en zou overstappen op online leren”. In het hele land volgden universiteiten, scholen en regeringen het voorbeeld van Harvard.
Toch was het vanaf begin 2020 duidelijk dat het virus zich uiteindelijk over de hele wereld zou verspreiden en dat het zinloos zou zijn om te proberen het te beteugelen met lockdowns. Het was ook duidelijk dat lockdowns enorme bijkomstige schade zouden veroorzaken, niet alleen aan het onderwijs, maar ook aan de volksgezondheid, inclusief de behandeling van kanker, hart- en vaatziekten en geestelijke gezondheid. We zullen nog tientallen jaren te maken hebben met de aangerichte schade. Onze kinderen, de ouderen, de middenklasse, de werkende klasse en de armen over de hele wereld – ze zullen er allemaal nog jaren last van hebben.
In veel andere landen gingen de scholen ook dicht, maar onder zware internationale kritiek hield Zweden zijn scholen en kinderdagverblijven open voor zijn 1,8 miljoen kinderen in de leeftijd van 1 tot 15 jaar. Waarom? Hoewel iedereen besmet kan raken, weten we al sinds begin 2020 dat er een meer dan duizendvoudig verschil in Covid-sterfterisico bestaat tussen jongeren en ouderen. Kinderen liepen een minuscuul risico op Covid en het onderbreken van hun opleiding zou hen levenslang benadelen, vooral diegenen van wie de families zich geen privéscholen, podscholen of tutors konden veroorloven, of thuis les konden geven.
Wat waren de resultaten in de lente van 2020? Toen de scholen open waren, had Zweden nul Covid-doden in de leeftijdsgroep van één tot vijftien jaar, terwijl leraren hetzelfde sterftecijfer hadden als het gemiddelde van andere beroepen. Op basis van deze feiten, die zijn samengevat in een rapport van 7 juli 2020 van het Swedish Public Health Agency, hadden alle Amerikaanse scholen snel weer open moeten gaan. De scholen dicht houden leidde tot “opzienbarend feitenmateriaal over leerachterstand” in de Verenigde Staten, vooral bij kinderen uit de lagere en middenklasse, een effect dat in Zweden niet werd waargenomen.
Zweden was het enige grote Westerse land dat het sluiten van scholen en andere Lockdowns afwees ten gunste van het concentreren op ouderen, en het eindoordeel is nu geveld. Onder leiding van een intelligente sociaaldemocratische premier (een lasser) had Zweden tijdens de pandemie het laagste sterftecijfer van alle grote Europese landen en minder dan de helft van dat van de Verenigde Staten. Het aantal Covid-doden in Zweden lag onder het gemiddelde en er was geen sprake van collaterale sterfte als gevolg van lockdowns.
Toch publiceerde het door Harvard uitgegeven New England Journal of Medicine op 29 juli 2020 een artikel van twee Harvard-professoren over de vraag of basisscholen weer open zouden moeten gaan, zonder Zweden zelfs maar te noemen. Het was alsof je de placebo controlegroep negeert bij het evalueren van een nieuw farmaceutisch medicijn. Dat is niet de weg naar de waarheid.
Dat voorjaar steunde ik de Zweedse aanpak in opiniestukken die in mijn geboorteland Zweden werden gepubliceerd, maar ondanks het feit dat ik een Harvard-professor ben, was ik niet in staat om mijn gedachten in Amerikaanse media te publiceren. Mijn pogingen om het Zweedse schoolrapport te verspreiden op Twitter (nu X) plaatsten me op de Trends Blacklist van het platform. In augustus 2020 werd mijn opiniestuk over schoolsluitingen en Zweden eindelijk gepubliceerd door CNN, maar niet het artikel waar u aan denkt. Ik schreef het in het Spaans en CNN-Español publiceerde het. CNN-Engels was niet geïnteresseerd.
Ik was niet de enige wetenschapper op het gebied van volksgezondheid die zich uitsprak tegen het sluiten van scholen en andere onwetenschappelijke maatregelen. Scott Atlas, een bijzonder moedige stem, gebruikte wetenschappelijke artikelen en feiten om de volksgezondheidsadviseurs in het Witte Huis van Trump, directeur Anthony Fauci van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases, directeur Francis Collins van de National Institutes of Health en Covid-coördinator Deborah Birx, uit te dagen, maar het mocht niet baten. Toen 98 van zijn Stanford-faculteitscollega’s Atlas onterecht aanvielen in een open brief die geen enkel voorbeeld gaf van waar hij het mis had, schreef ik een reactie in de door studenten gerunde Stanford Daily om hem te verdedigen. Ik eindigde de brief door erop te wijzen dat:
“Onder deskundigen op het gebied van uitbraken van besmettelijke ziekten, pleiten velen van ons al lang voor een leeftijdsgerichte strategie, en ik zou hierover graag in debat gaan met een van de 98 ondertekenaars. Onder de voorstanders bevindt zich professor Sunetra Gupta van de Universiteit van Oxford, ‘s werelds meest vooraanstaande epidemioloog op het gebied van infectieziekten. Ervan uitgaande dat er geen vooroordelen zijn tegen vrouwelijke wetenschappers van kleur, dring ik er bij de faculteit en studenten van Stanford op aan om haar ideeën te bestuderen.”
Geen van de 98 ondertekenaars nam mijn aanbod om te debatteren aan. In plaats daarvan stuurde iemand bij Stanford klachten naar mijn superieuren bij Harvard, die niet blij met me waren.
Ik was niet van plan om terug te krabbelen. Samen met Gupta en Jay Bhattacharya van Stanford schreef ik de Verklaring van Great Barrington, waarin ik pleitte voor gerichte bescherming op basis van leeftijd in plaats van universele lockdowns, met specifieke suggesties voor hoe ouderen beter beschermd kunnen worden terwijl kinderen en jongvolwassenen een bijna normaal leven kunnen leiden.
Met de Verklaring van Great Barrington werd het zwijgen doorbroken. Hoewel het gemakkelijk is om individuele wetenschappers af te wijzen, was het onmogelijk om drie vooraanstaande epidemiologen van drie vooraanstaande universiteiten te negeren. De verklaring maakte duidelijk dat er geen wetenschappelijke consensus bestond voor het sluiten van scholen en vele andere lockdown maatregelen. In reactie daarop werden de aanvallen echter steeds intensiever en werden ze zelfs meer doorspekt met laster. Collins, een laboratoriumwetenschapper met beperkte ervaring in de volksgezondheid die het grootste deel van het nationale budget voor medisch onderzoek beheert, noemde ons “marginale epidemiologen” en vroeg zijn collega’s om een “vernietigende gepubliceerde takedown” te organiseren. Sommigen op Harvard deden dat.
Een vooraanstaand epidemioloog van Harvard noemde de verklaring in het openbaar “een extreem marginaal standpunt” en stelde het gelijk aan exorcisme om demonen te verdrijven. Een lid van Harvard’s Center for Health and Human Rights, die gepleit had voor het sluiten van scholen, beschuldigde me van “trollen” en een “eigenzinnige politiek”, en beweerde ten onrechte dat ik “verleid was met geld van Koch“, “gecultiveerd door rechtse denktanks” en “met niemand in debat ga“. (Een zorg voor de minder bevoorrechten maakt je niet automatisch rechts!) Anderen op Harvard maakten zich zorgen over mijn “wetenschappelijk onnauwkeurige” en “potentieel gevaarlijke positie”, terwijl ik “worstelde met de bescherming die academische vrijheid biedt”.
Hoewel machtige wetenschappers, politici en de media het sterk afkeurden, verzamelde de Great Barrington Declaration bijna een miljoen handtekeningen, waaronder tienduizenden van wetenschappers en professionals uit de gezondheidszorg. We stonden minder alleen dan we dachten.
Zelfs van Harvard kreeg ik meer positieve dan negatieve feedback. Ik kreeg onder andere steun van een voormalig voorzitter van de afdeling Epidemiologie, een voormalig decaan, een topchirurg en een autisme-expert die met eigen ogen de verwoestende nevenschade zag die lockdowns toebrachten aan haar patiënten. Hoewel een deel van de steun die ik kreeg openbaar was, kwam het meeste achter de schermen van faculteiten die niet bereid waren om in het openbaar te spreken.
Twee Harvard-collega’s probeerden een debat te organiseren tussen mij en tegenstanders op Harvard-faculteiten, maar net als bij Stanford waren er geen gegadigden. De uitnodiging voor een debat blijft open. Het publiek moet geen vertrouwen hebben in wetenschappers, zelfs niet in Harvard-wetenschappers, die niet bereid zijn om met collega-wetenschappers te debatteren over hun standpunten.
Mijn voormalige werkgever, het ziekenhuisstelsel Mass General Brigham, heeft de meerderheid van de faculteit van de Harvard Medical School in dienst. Het is de grootste ontvanger van NIH-financiering, meer dan 1 miljard dollar per jaar van de Amerikaanse belastingbetaler. Als onderdeel van het offensief tegen de Verklaring van Great Barrington, ging één van de bestuursleden van Mass General, Rochelle Walensky, een collega-professor van Harvard die zitting had gehad in de adviesraad van NIH-directeur Collins, een eenrichtings “debat” met me aan. Nadat een radiostation in Boston me had geïnterviewd, kwam Walensky op als de officiële vertegenwoordiger van Mass General Brigham om me tegen te spreken, zonder me de kans te geven te reageren. Een paar maanden later werd ze de nieuwe directeur van het CDC.
Op dat moment was het duidelijk dat ik moest kiezen tussen wetenschap of mijn academische carrière. Ik koos voor het eerste. Wat is wetenschap als we niet nederig de waarheid nastreven?
In de jaren tachtig werkte ik voor een mensenrechtenorganisatie in Guatemala. We boden 24 uur per dag internationale fysieke begeleiding aan arme campesinos, vakbondsleden, vrouwengroepen, studenten en religieuze organisaties. Onze missie was om diegenen te beschermen die zich uitspraken tegen de moorden en verdwijningen door de rechtse militaire dictatuur, die internationaal toezicht op haar vuile werk schuwde. Hoewel de militairen ons bedreigden, twee van mijn collega’s neerstaken en een handgranaat gooiden in het huis waar we allemaal woonden en werkten, bleven we om de dappere Guatemaalse bewoners te beschermen.
Ik koos er toen voor om mijn leven te riskeren om kwetsbare mensen te helpen beschermen. Het was een relatief gemakkelijke keuze om mijn academische carrière op het spel te zetten om hetzelfde te doen tijdens de pandemie. Hoewel de situatie minder dramatisch en angstaanjagend was dan die waarmee ik in Guatemala werd geconfronteerd, stonden er uiteindelijk veel meer levens op het spel.
Terwijl de sluiting van scholen en het opheffen van de deuren de grote controverse van 2020 was, kwam er in 2021 een nieuw geschil naar voren: de Covid-vaccins. Al meer dan twintig jaar help ik het CDC en de FDA bij het ontwikkelen van hun veiligheidssystemen voor vaccins na het op de markt brengen. Vaccins zijn een belangrijke medische uitvinding, die mensen in staat stelt immuniteit te verkrijgen zonder het risico te lopen ziek te worden. Alleen al het pokkenvaccin heeft miljoenen levens gered. In 2020 vroeg het CDC mij om zitting te nemen in de Covid-19 Vaccine Safety Technical Work Group. Mijn ambtstermijn duurde niet lang, maar niet om de reden die u misschien denkt.
De gerandomiseerde, gecontroleerde onderzoeken (RCT’s) voor de Covid-vaccins waren niet goed opgezet. Hoewel ze de werkzaamheid van de vaccins op korte termijn tegen symptomatische infectie aantoonden, waren ze niet ontworpen om ziekenhuisopname en sterfte te evalueren, en dit is waar het om gaat. In latere samengevoegde RCT-analyses per vaccintype toonden onafhankelijke Deense wetenschappers aan dat de mRNA-vaccins (Pfizer en Moderna) de sterfte op korte termijn door alle oorzaken niet verminderden, terwijl de adenovirusvectorvaccins (Johnson & Johnson, Astra-Zeneca, Sputnik) de sterfte wel verminderden, met minstens 30 procent.
Ik bestudeer al tientallen jaren bijwerkingen van medicijnen en vaccins zonder geld aan te nemen van farmaceutische bedrijven. Ieder eerlijk mens weet dat nieuwe medicijnen en vaccins potentiële risico’s met zich meebrengen die onbekend zijn op het moment dat ze worden goedgekeurd. Dit was een risico dat het waard was om te nemen voor oudere mensen met een hoog risico op sterfte door Covid, maar niet voor kinderen, die een minuscuul risico hebben op sterfte door Covid, en ook niet voor mensen die al immuniteit tegen infecties hadden. Op een vraag hierover op Twitter in 2021 reageerde ik als volgt:
“Denken dat iedereen gevaccineerd moet worden is net zo wetenschappelijk onjuist als denken dat niemand dat zou moeten. COVID-vaccins zijn belangrijk voor oudere mensen met een hoog risico en hun verzorgers. Mensen met een eerdere natuurlijke infectie hebben het niet nodig. Kinderen ook niet.”
Op aandringen van de Amerikaanse overheid censureerde Twitter mijn tweet omdat die tegen het CDC beleid inging. Nadat ik ook gecensureerd was door LinkedIn, Facebook en YouTube, kon ik niet langer vrijuit communiceren als wetenschapper. Wie heeft besloten dat het Amerikaanse recht op vrije meningsuiting niet van toepassing is op eerlijke wetenschappelijke opmerkingen die in strijd zijn met die van de CDC-directeur?
Ik was geneigd om mijn mond te houden, maar een collega van Harvard overtuigde me van het tegendeel. Haar familie was actief geweest tegen het communisme in Oost-Europa en ze herinnerde me eraan dat we gebruik moesten maken van alle openingen die we konden vinden – terwijl we waar nodig zelfcensuur moesten toepassen om te voorkomen dat we geschorst of ontslagen werden.
Op dat gebied faalde ik echter. Een maand na mijn tweet werd ik ontslagen uit de CDC Covid Vaccine Safety Working Group – niet omdat ik kritisch was over vaccins, maar omdat ik het beleid van de CDC tegensprak. In april 2021 zette de CDC het J&J-vaccin op pauze na meldingen van bloedstolsels bij een paar vrouwen onder de 50 jaar. Er werden geen gevallen gemeld bij oudere mensen, die het meeste baat hebben bij het vaccin. Omdat er op dat moment een algemeen tekort aan vaccins was, betoogde ik in een opiniestuk dat het J&J-vaccin niet gepauzeerd zou moeten worden voor oudere Amerikanen. Dit bracht me in de problemen. Ik ben waarschijnlijk de enige persoon die ooit door het CDC is ontslagen omdat ik te pro-vaccin was. Hoewel het CDC de pauze vier dagen later ophief, was de schade al aangericht. Sommige oudere Amerikanen zijn ongetwijfeld gestorven als gevolg van deze vaccin “pauze”.
Lichamelijke autonomie is niet het enige argument tegen Covid vaccin mandaten. Ze zijn ook onwetenschappelijk en onethisch.
Met een genetische aandoening genaamd alfa-1 antitrypsine deficiëntie, waardoor ik een verzwakt immuunsysteem heb, had ik meer reden om persoonlijk bezorgd te zijn over Covid dan de meeste Harvard professoren. Ik verwachtte dat Covid me hard zou treffen en dat is precies wat er begin 2021 gebeurde, toen het toegewijde personeel van het Manchester Hospital in Connecticut mijn leven redde. Maar het zou verkeerd zijn geweest als ik mijn persoonlijke kwetsbaarheid voor infecties mijn mening en aanbevelingen als wetenschapper op het gebied van volksgezondheid, die zich moet richten op de gezondheid van iedereen, had laten beïnvloeden.
Het mooie van ons immuunsysteem is dat degenen die herstellen van een infectie beschermd zijn als en wanneer ze opnieuw worden blootgesteld. Dit is al bekend sinds de plaag in Athene in 430 voor Christus, maar op Harvard is het niet langer bekend. Drie prominente faculteiten van Harvard waren co-auteur van het inmiddels beruchte “consensus” memorandum in The Lancet, waarin het bestaan van Covid-verworven immuniteit in twijfel werd getrokken. Door het vaccin verplicht te blijven stellen voor studenten met een eerdere Covid-infectie, ontkent Harvard de facto 2500 jaar wetenschap.
Sinds medio 2021 weten we, zoals te verwachten viel, dat Covid-verworven immuniteit superieur is aan vaccin-verworven immuniteit. Op basis daarvan stelde ik dat ziekenhuizen verpleegkundigen en ander ziekenhuispersoneel met Covid-verworven immuniteit zouden moeten aannemen, niet ontslaan, omdat ze een sterkere immuniteit hebben dan gevaccineerden.
Vaccin-mandaten zijn onethisch. Aan de RCT’s namen voornamelijk volwassenen van jonge en middelbare leeftijd deel, maar observationele studies toonden aan dat Covid-vaccins ziekenhuisopnames en sterfgevallen bij oudere mensen voorkwamen. Te midden van een wereldwijd tekort aan vaccins was het onethisch om het vaccin op te dringen aan studenten met een laag risico of mensen zoals ik die al immuun waren omdat ze Covid hadden gehad, terwijl mijn 87-jarige buurman en andere oudere mensen met een hoog risico over de hele wereld de prik niet konden krijgen. Elke pro-vaccin persoon zou, alleen al om deze reden, tegen de Covid vaccin mandaten moeten zijn.
Om wetenschappelijke, ethische, volksgezondheids- en medische redenen heb ik zowel in het openbaar als privé bezwaar gemaakt tegen de Covid-vaccin-mandaten. Ik had al een superieure immuniteit tegen infecties en het was riskant om mij te vaccineren zonder de juiste effectiviteits- en veiligheidsstudies op patiënten met mijn type immuundeficiëntie. Door dit standpunt werd ik ontslagen door Mass General Brigham en bijgevolg ook uit mijn positie als faculteit aan Harvard.
Het ziekenhuis gaf verschillende vrijstellingen voor vaccins, maar mijn verzoek voor een medische vrijstelling werd afgewezen. Ik was minder verbaasd dat mijn religieuze vrijstellingsverzoek werd afgewezen: “Omdat ik de COVID-ziekte heb gehad, ben ik sterker en langduriger immuun dan degenen die gevaccineerd zijn (Gazit et al). Bij gebrek aan wetenschappelijke onderbouwing zijn vaccinatiemandaten religieuze dogma’s en ik vraag om een religieuze vrijstelling van COVID-vaccinatie.”
Als Harvard en haar ziekenhuizen geloofwaardige wetenschappelijke instituten willen zijn, moeten ze degenen die ze ontslagen hebben weer aannemen. En Harvard zou er verstandig aan doen om de Covid-vaccinatieplicht voor studenten af te schaffen, zoals de meeste andere universiteiten al hebben gedaan.
De meeste faculteiten van Harvard streven ijverig de waarheid na op allerlei gebieden, maar Veritas is niet het leidende principe geweest van de Harvardleiders. Evenmin hebben academische vrijheid, intellectuele nieuwsgierigheid, onafhankelijkheid van externe krachten of zorg voor gewone mensen hun beslissingen geleid.
Harvard en de bredere wetenschappelijke gemeenschap hebben nog veel werk te doen om het vertrouwen van het publiek te verdienen en terug te winnen. De eerste stappen zijn het herstel van academische vrijheid en het opheffen van de cultuur. Wanneer wetenschappers verschillende opvattingen hebben over onderwerpen van publiek belang, zouden universiteiten open en beschaafde debatten moeten organiseren om de waarheid te achterhalen. Harvard had dat kunnen doen – en kan dat nog steeds doen, als het daarvoor kiest.
Bijna iedereen beseft nu dat de sluiting van scholen en andere lockdowns een kolossale fout was. Francis Collins heeft zijn fout erkend door zich alleen op Covid te richten zonder rekening te houden met de bijkomstige schade aan het onderwijs en de gezondheidsresultaten buiten Covid. Dat is eerlijk en ik hoop dat deze eerlijkheid ook Harvard bereikt. Het publiek verdient het en de academische wereld heeft het nodig om haar geloofwaardigheid te herstellen.
Wetenschap kan niet overleven in een maatschappij die de waarheid niet waardeert en er niet naar streeft om die te ontdekken. De wetenschappelijke gemeenschap zal geleidelijk de steun van het publiek verliezen en langzaam desintegreren in een dergelijke cultuur. Het nastreven van de waarheid vereist academische vrijheid met een open, gepassioneerd en beschaafd wetenschappelijk discours, met nul tolerantie voor laster, pesten of schrappen. Ik hoop dat Harvard ooit de weg terug zal vinden naar academische vrijheid en onafhankelijkheid.
Martin Kulldorff is voormalig hoogleraar geneeskunde aan Harvard University en Mass General Brigham. Hij is medeoprichter van de Academie voor Wetenschap en Vrijheid.
