Gezondheidsautoriteiten wimpelen vaccinatieschade over het algemeen af als zijnde “niet mogelijk, of een zeldzaamheid”. Maar hoe lang kunnen ze dat nog volhouden? En is er een hele lichte kentering gaande in USA? The Vaccine Reaction publiceerde het volgende artikel.
Iets meer openheid voor de realiteit van vaccinatieschade?
Normaal gesproken vind je, als je op Google zoekt naar “vaccin” of een variant van het woord of de zin waarin het woord voorkomt, alleen maar pro-vaccin artikelen of websites en hoe deze biologische medicijnen de mensheid van zo ongeveer alles hebben gered. Zelden vind je op Google een vermelding van de keerzijde van deze medicijnen. Met andere woorden, de andere kant van het verhaal.
Grotendeels als gevolg van de COVID-19 pandemie en de inspanningen van de Amerikaanse overheid om zoekmachinebedrijven zoals Google en sociale mediaplatforms zoals Facebook, Twitter (nu X), YouTube en anderen te beïnvloeden om alle informatie te elimineren die kritisch is over vaccins en hun schadelijke of mogelijk schadelijke effecten, is het internet geschoond van de andere kant van het verhaal over deze medicijnen.
Nog niet zo lang geleden was er bijvoorbeeld een tijd dat als je op Google zocht naar “vaccinreacties”, je in de eerste twee of drie pagina’s van de zoekopdracht een link naar de website van het National Vaccine Information Center (NVIC) vond. Als je een zoekopdracht gaf voor “vaccinreacties”, werd je op de eerste pagina van de zoekopdracht naar de website van The Vaccine Reaction geleid. Nu niet meer. In de praktijk komen sites zoals deze niet meer naar voren bij de meeste Google-zoekopdrachten met betrekking tot vaccins of vaccinatie. Ze zijn verwijderd.
Dus je kunt je mijn verbazing voorstellen toen ik vorige maand het artikel van Apoorva Mandavilli in The New York Times vond met de titel “Thousands Believe Covid Vaccines Harmed Them. Luistert er iemand?” In veel opzichten was het een baanbrekend stuk omdat het een aanzienlijke mate van bewustzijn creëerde bij het grote publiek dat er inderdaad een andere kant van het verhaal over vaccins bestaat – in dit geval de COVID-inentingen. Het was zeker heel wat anders dan Mandavilli’s vreemde stuk in de Times van oktober vorig jaar met de titel “Voel je je vreselijk na je Covid-injectie? Dan werkt het waarschijnlijk.”1,2
New York Times geeft stem aan mensen die schade hebben geleden door COVID-prikken
Hoewel het artikel in de Times van vorige maand kan worden omschreven als een “softball” stuk in de zin dat het maar een klein beetje afweek van de “vaccins zijn veilig en effectief” mantra, probeerde het enige empathie te tonen voor de duizenden mensen die geloven dat ze schade hebben opgelopen door de COVID-injecties. Let op de woorden “duizenden” en “geloven”, die duidelijk proberen het probleem te minimaliseren. Het centrale punt van het Times artikel is dat mensen die zeggen dat ze schade hebben ondervonden van de COVID injecties zich “volledig genegeerd en afgewezen en belazerd” voelen.
Het artikel citeert nurse practitioner Shaun Barcavage, 54, uit New York City die zegt: “Ik krijg de overheid niet zover om me te helpen. Ik krijg te horen dat ik “niet waar kan zijn.” Ze zeggen dat ik “zeldzaam” ben. Ze zeggen dat ik “toeval” ben.” Barcavage zei dat sinds hij de eerste COVID-prik had gekregen, bij het opstaan zijn hart op hol sloeg – een symptoom dat wijst op het posturale orthostatische tachycardiesyndroom, een neurologische aandoening die in verband wordt gebracht met zowel COVID als COVID-vaccinatie.1,3
Een andere persoon die in het artikel in de Times werd geciteerd, was neurowetenschapper Michelle Zimmerman, 37 jaar, die zei dat ze binnen enkele minuten nadat ze het COVID-vaccin Ad26.COV2.S (ook bekend als JNJ-78436735) van Johnson & Johnson had gekregen, pijn kreeg die langs haar linkerarm naar haar linkeroor en langs haar vingertoppen ging. Een paar dagen later werd Zimmerman extreem gevoelig voor licht en had ze moeite om zich eenvoudige feiten te herinneren. Vervolgens werd hersenbeschadiging vastgesteld en kon ze niet meer werken, autorijden of lange tijd rechtop staan.1,3
Na haar COVID-vaccinatie zei fysiotherapeute Renee France, 49 jaar uit Seattle dat ze Bell’s palsy (gezichtsverlamming) ontwikkelde – een bekende bijwerking van de COVID-prikken – en een dramatische uitslag over haar gezicht die gordelroos bleek te zijn. France zei dat artsen elk verband tussen haar symptomen en de COVID-injecties van de hand wezen. “Ik dacht zeker dat iemand contact zou opnemen, maar dat deed niemand,” zei ze.
Het artikel in de Times gaf andere voorbeelden van mensen die last hadden van verwondingen na een COVID-vaccinatie, waaronder vaccinoloog Gregory Poland, MD, de hoofdredacteur van het tijdschrift Vaccine, die ernstige tinitis (suizen of piepen in de oren) kreeg nadat hij was gevaccineerd voor COVID.1,3,4
“Ik heb medelijden met die mensen,” zei voormalig waarnemend commissaris van de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) Janet Woodcock. “Ik vind dat hun lijden erkend moet worden, dat ze echte problemen hebben en dat ze serieus genomen moeten worden.”1,3
Medelijden. Medeleven. Dat is al iets. Een begin.
Maar wat misschien nog belangrijker is, is dat het artikel in de Times andere grote nieuwszenders toestemming heeft gegeven om dieper in te gaan op dit probleem van ontkenning – het ontkennen van de keerzijde van de COVID-prikken en vaccins in het algemeen en het behandelen van slachtoffers van de schadelijke effecten van deze medicijnen als gestoorde mensen die het verdienen om als buitenstaanders behandeld te worden.
STAT: Meldingen van vaccinatieschade mogen niet worden genegeerd
Vorige week werd ik weer gesterkt door een artikel in STAT met de titel “Empathie moet de leidraad zijn voor reacties op gemelde vaccinatieletsels.”5 In dat artikel herinnert vaccinoloog Kizzmekia S. Corbett-Helaire van de National Institutes of Health (NIH) zich een vrouw die haar benaderde en vroeg wat ze deed om vaccinatieletsels te onderzoeken. Corbett-Helaire antwoordde dat zowel de FDA als de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) voortdurend mensen controleren die gevaccineerd zijn.
Toen drong het echter tot Corbett-Helaire door…
“Is dat genoeg? Heeft mijn eigen wetenschap bijgedragen aan het negeren van mensen die zich benadeeld voelen en niet gehoord worden? Heb ik op dat moment echt naar deze vrouw geluisterd, die geloofde dat een COVID-19 vaccin haar schade had berokkend? Er is meer aandacht gekomen voor mensen die negatieve effecten op lange termijn melden van COVID-19 vaccins. Het zijn geen complottheoretici of vaccinsceptici.
Voor sommigen van hen is tinnitus – vaak gerapporteerd als een piepend geluid in de oren – een veelvoorkomend verschijnsel. Dit voelt voor mij als een perfecte metafoor: Wetenschappers zouden beter moeten luisteren, mensen moeten aanhoren en persoonlijke verhalen over mogelijk vaccin-gerelateerde schade serieus moeten nemen. Mensen die vertellen hoe ze zich voelen nadat ze een vaccin hebben gekregen, mogen niet worden weggewuifd…”5
Corbett-Helaire voegde eraan toe:
“Om te beginnen verdienen ze empathie van hun artsen en andere zorgverleners, evenals van degenen die het vaccinbeleid bepalen en aansturen. De wetenschap is hen – en uiteindelijk ons allemaal – veel meer investeringen verschuldigd in onderzoek om beweringen over vaccin-gerelateerde schade te valideren of te ontkrachten. Ze moeten volledig worden onderzocht om verdere vaccin-gerelateerde verwondingen te voorkomen.”
Het COVID-19 vaccin is niet de enige prik waarvoor verwondingen zijn gemeld. Griepvaccins, die elk jaar worden bijgewerkt, zijn ook in verband gebracht met oorsuizen en andere bijwerkingen van vaccins. Maar deze veroorzaken slechts een fractie van de controverse die de COVID-19 vaccins veroorzaakten en de zeldzame verwondingen krijgen geen aandacht in het nieuws, hoewel dat niet betekent dat ze minder belangrijk zijn voor mensen die ze ervaren.
Vaccinletsels – langdurige medische gevolgen van een inenting – zijn echte fenomenen die het waard zijn om onderzocht te worden. Wanneer iemand zich ergens benadeeld voelt, is het de plicht van wetenschappers en zorgverleners om naar deze mensen te luisteren. Wetenschappers moeten beter begrijpen wat er is gebeurd en waarom, zodat de volgende versie van een vaccin beter kan zijn. Maar wetenschappers zijn niet opgeleid om anekdotes te begrijpen.”5
Dit soort schrijven doet me denken aan wat psychiaters en therapeuten een “doorbraak” noemen. Het is alsof een patiënt die al lang lijdt en in de war is, na jaren van psychoanalyse en therapie plotseling het licht begint te zien.
“Voor mensen die bijwerkingen van vaccins melden, kunnen wetenschappers en anderen beter medelevend zijn, te beginnen met: We horen je,” schreef Corbett-Helaire. “Er is vandaag misschien geen manier om oorzaak en gevolg van uw specifieke vaccinletsel te bewijzen. Maar we waarderen en leven volledig mee met wat u doormaakt en zijn u en de rest van het publiek meer informatie verschuldigd over de relatie tussen het vaccin en het letsel dat u hebt opgelopen.”
Nogmaals, er is dat medeleven, medeleven. Misschien is er nu in ieder geval een nieuwe mogelijkheid voor het openstaan voor vaccinatieschade. Beter laat dan nooit.
Bronnen:
1 Mandavilli A. Thousands Believe Covid Vaccines Harmed Them. Is Anyone Listening? The New York Times May 4, 2024.
2 Mandavilli A. Feeling Terrible After Your Covid Shot? Then It’s Probably Working. The New York Times Oct. 7, 2023.
3 Daily Briefing. Thousands believe they suffered serious side effects from COVID-19 vaccines. Advisory Board May 6, 2024.
4 Cáceres M, Fisher BL. Vaccinologist Develops Tinnitus After COVID Shot, Calls for More Research. The Vaccine Reaction Apr. 3, 2022.
5 Corbett-Helaire KS. Empathy should guide responses to reported vaccine injuries. STAT June 11, 2024.
