In Amerika heeft inmiddels 1 op de 36 kinderen volgens het CDC een aandoening in het autisme spectrum. Volgens het Nederlands Jeugd Instituut zegt in 2020 2,1 procent van de ouders van kinderen van 4 tot 12 jaar dat hun kind autisme of een daaraan verwante stoornis heeft. Dat betekent dat het volgens deze ouders om ongeveer 31.000 kinderen van 4 tot 12 jaar gaat. Het woord vaccins wordt angstvallig vermeden, terwijl veel ouders dit aangeven. In U.S.A is er sprake van fraude in juridische procedures om de deksel maar op de put te houden. Er zouden enorme schadeclaims ingediend kunnen worden. Childrens Health Defense publiceerde een overzichts artikel over de ontkenning en jurisiche strijd om erkenning van waarschijnlijk een van de meest voorkomende vormen van ernstige vaccinatieschade. Staat de dam op punt om door te breken?
Het Vaccine Injury Compensation Program weigerde compensatie aan meer dan 5000 families van kinderen bij wie autisme werd vastgesteld nadat ze vaccins hadden gekregen. Meer dan 10 jaar later zouden nieuwe onthullingen over fraude in juridische procedures de mogelijkheid kunnen heropenen voor de gerechtigheid die deze families naar hun zeggen werd ontzegd.
Toen de ouders van Yates Hazlehurst op 8 februari 2001 met hun normale, vrolijke 11-maanden oude kind naar de dokter gingen voor een oorontsteking, gaf de arts in de kliniek aan Yates de 12-maanden inentingen – de mazelen, bof en rode hond (BMR), Prevnar, Haemophilus influenzae type b (Hib) en Hepatitis B vaccins – ook al had Yates een oorontsteking en was hij nog geen jaar oud.
Twaalf dagen later kreeg Yates hoge koorts, uitslag en moest hij overgeven. In de maanden daarna sprak hij geen begrijpelijke taal meer, raakte hij geobsedeerd door cijfers en brieven en werd zijn gedrag grillig en moeilijk onder controle te houden.
Hij ontwikkelde ook lichamelijke gezondheidsproblemen, waaronder maag- en darmproblemen en verschillende infecties.
Op 3 juni 2002, na vele doktersbezoeken, diagnosticeerde een psycholoog Yates met een autismespectrumstoornis.
Dr. Jean-Ronel Corbier, de neuroloog die Yates evalueerde en hem diagnosticeerde met “regressief autisme”, stelde dat Yates’ autisme een reactie was op het BMR vaccin.
Dr. Andrew Zimmerman, een kinderneuroloog aan het ‘Centrum voor Autisme en Aanverwante Stoornissen aan het Kennedy Krieger Instituut van Johns Hopkins’, testte Yates op een mitochondriale aandoening waarvan hij dacht dat Yates daardoor kwetsbaar zou zijn voor regressief autisme als gevolg van een vaccin, vooral omdat hij werd gevaccineerd terwijl hij ziek was.
Nadat ze erachter waren gekomen dat de aandoening van Yates verband hield met vaccins, diende de familie Hazlehurst in 2003 een claim in bij het National Vaccine Injury Compensation Program (VICP), dat schadeclaims in verband met vaccins beoordeelt.
Het programma, ook bekend als de “vaccinrechtbank”, werd in 1986 door het Congres ontworpen om de risico’s van “onvermijdelijk onveilige” vaccins aan te pakken door enerzijds vaccin-fabrikanten te vrijwaren van aansprakelijkheid voor vaccin-letsel en anderzijds gezinnen te compenseren waarvan de kinderen door vaccins schade op hebben gelopen.
Hoewel ze het zich op dat moment niet realiseerden, was het verhaal van de Hazlehursts bijna identiek aan dat van duizenden gezinnen in het hele land, van wie de eens gezonde kinderen snel afzakten naar stil of grillig gedrag en ernstige lichamelijke ziekten die vaak gepaard gaan met autisme na de kindervaccins – ofwel vaccins die thimerosal/kwik bevatten ofwel het BMR-vaccin.
Veel ouders dienden een claim in bij de rechtbank voor vaccinatie-schade, op zoek naar middelen om de medische rekeningen en levenslange zorg voor hun kinderen te betalen.
In 2002 was het aantal gezinnen dat claimt indiende bij de VICP wegens door vaccins veroorzaakt autisme exponentieel gestegen ten opzichte van het begin van het programma.
Om deze enorme toestroom van claims aan te kunnen, voegde het Office of Special Masters de meer dan 5000 claims samen in de Omnibus Autism Proceeding, een verzamelprocedure. Het programma selecteerde zes “testcases” om vast te stellen of vaccins autisme veroorzaken en zo ja, onder welke omstandigheden.
De zaak Yates was de tweede testzaak.
De omnibus sleepte zich bijna 10 jaar voort. In die tijd vochten gezinnen en organisaties die opkomen voor autisme voor toegang tot overheidsinformatie – die nooit werd verstrekt – over de veiligheid en bijwerkingen van vaccins. Daarnaast deden ze hun eigen wetenschappelijk onderzoek, zochten ze experts om hun zaken te onderbouwen, bundelden ze financiële middelen om de zaken gaande te houden en vochten ze een public relations gevecht uit met een nationale media die zich uiteindelijk tegen hen keerde.
Tegelijkertijd verdoezelden de volksgezondheidsinstanties en de vaccin-rechtbank zelf gegevens die aantoonden dat vaccins autisme kunnen veroorzaken. De hoofdpersoon die de procedure voorzat, de media, Big Pharma en het Amerikaanse Hooggerechtshof waren van mening dat een overwinning voor de families in de omnibus het vertrouwen van het publiek in vaccins op het spel zou zetten en het compensatiefonds failliet zou dreigen te laten gaan.
In 2009 en 2010 kwam er een einde aan de procedures toen de rechtbank voor vaccins de medische theorieën van de aanklagers over hoe vaccins autisme veroorzaken verwierp – en daarmee alle zes “testcase” claims verwierp en vervolgens alle zaken die in de verzamelprocedure liepen.
Het U.S. Court of Appeals for the Federal Circuit bevestigde de beslissingen na herziening in de twee zaken die in beroep gingen, waaronder de zaak Yates.
Deze beslissingen, en de beslissing van het Hooggerechtshof in de zaak Bruesewitz tegen Wyeth die volgde in 2011, sloten in feite de deur voor de duizenden gezinnen die compensatie zochten voor de astronomische kosten van de opvoeding van hun kinderen met door vaccins veroorzaakt autisme.
Een gelijktijdige lastercampagne in de media veranderde de publieke perceptie van “sympathieke families” in “gekke complotdenkers” zoals Rebecca Estepp, de moeder van een kind met autisme en een indiener van de verzamelprocedure aan The Defender vertelde.
Maar een nieuwe rechtszaak die is aangespannen door Rolf Hazlehurst, de senior stafadvocaat van Children’s Health Defense (CHD) en de vader van Yates, kan de verzamelprocedure heropenen, de uitspraak in Yates’ zaak ongedaan maken en misschien zelfs de National Childhood Vaccine Injury Act van 1986 ongrondwettigverklaren als Hazlehurst’s motie het haalt.
Na jaren van onderzoek – en een belangrijke onthulling van een van de belangrijkste getuigen-deskundigen voor de overheid die zei dat zijn mening werd achtergehouden en verkeerd werd weergegeven – heeft Hazlehurst bewijs verzameld dat volgens hem aantoont dat de advocaten van het Amerikaanse Ministerie van Justitie (DOJ) die het Amerikaanse Ministerie van Volksgezondheid en Human Services (HHS) vertegenwoordigen in vaccinatiezaken, herhaaldelijk het rechtssysteem hebben bedrogen – van de Vicepresident tot het Amerikaanse Hooggerechtshof.
Deze fraude heeft ertoe geleid dat duizenden families van door vaccinaties beschadigde kinderen het recht op schadevergoeding en het recht om hun zaak te laten horen is ontzegd, aldus de motie.
“Het was verschrikkelijk voor mij, mijn familie en onze zoon om te zien hoe mijn kind terugviel in autisme als gevolg van vaccinatieletsel,” zei Laura Bono, Executive Vice President van CHD.
“Het feit dat zijn claim in de vaccin-rechtbank op frauduleuze wijze werd afgewezen, voegde letterlijk nog een schepje ellende bovenop de schade. Het onrecht voor de duizenden kinderen in de Omnibus Autisme Procedure en degenen die sindsdien beschadigd zijn geraakt – samen met hun lijdende families – kan niet genoeg benadrukt worden.”
‘De censuurmachine ging meteen aan het werk’
In het begin van de jaren ’90 begonnen de autisme-cijfers te stijgen en begonnen ouders van wie de kinderen na vaccinatie teruggevallen waren in autisme, contact te leggen via het internet. Zijn richtten chatgroepen op om hun ervaringen en theorieën te delen over hoe de vaccins hun kinderen schade hadden berokkend, deden onderzoek en begonnen zich in het openbaar uit te spreken – en de confrontatie aan te gaan met de volksgezondheidsinstanties en de farmaceutische bedrijven.
In die tijd werd de prevalentie van autisme geschat op ongeveer 1 op de 1000 kinderen – tegenover 4,5 op de 10.000 in de jaren 1960. Vandaag de dag is dat 1 op 36.
De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) schreef de stijging van de prevalentie toe aan betere rapportage en diagnostiek. Veel onderzoekers trekken dit argument echter in twijfel en wijzen erop dat de meeste gevallen zich voordoen bij recente generaties kinderen.
Toen ouders zich begonnen uit te spreken en de confrontatie aangingen met volksgezondheidsinstanties en Big Pharma, luisterde het land, vertelde Laura Bono aan The Defender.
Ouders werden uitgenodigd om te spreken in hoorzittingen van het Congres over de kwestie. Emmy bekroonde lokale en nationale televisie nieuwssegmenten, tijdschriften en kranten bespraken de stijgende autismecijfers en het mogelijke verband met vaccins. Ze vertelden de verhalen van de gezinnen en bekritiseerden de regering voor haar gebrek aan steun aan ouders en onderzoekers die het probleem onderzochten.
Beroemde ouders zoals Jenny McCarthy verschenen bij de “The Oprah Winfrey Show” om het verband tussen vaccins en autisme te bespreken. David Kirby, auteur van de New York Times, schreef het veelgeprezen boek “Evidence of Harm: Mercury in Vaccines and the Autism Epidemic: A Medical Controversy,” in 2005 over het verhaal van de ouders dat een speelfilm zou worden van Participant Media geproduceerd door Nick Wechsler en Ross Bell.
Estepp, die ook al lange tijd pleit voor gezinnen die worstelen met autisme in de verzamelprocedure, vertelde The Defender dat ze honderden keren geïnterviewd werd door sympathieke journalisten.
Rita Shreffler, ook moeder van een kind met autisme en voormalig uitvoerend directeur van de National Autism Association, zei dat in die tijd persberichten opgesteld door autisme-organisaties met nieuws of wetenschappelijke bevindingen die vaccins en autisme met elkaar in verband brachten, regelmatig werden geplaatst op nationale persberichtensites zoals PR Newswire.
“Het was overal,” zei Bono. “Mensen luisterden en ze begrepen het. We hadden te maken met de media en het klonk logisch voor hen en we kregen geweldige feedback toen de rechtszaken vorderden.”
Maar, zei Bono, toen de omnibus (verzamelprocedure) hoorzittingen begonnen, veranderde alles.
“De censuur-machine ging meteen aan het werk. De film die David Kirby aankondigde werd door Participant stopgezet en we konden de rechten niet terugkrijgen en toen dat na vijf jaar eindelijk lukte wilde geen enkele filmmaatschappij de film aanraken.
“De Omnibus Autisme Procedure was voorbij en autisme werd zogenaamd niet veroorzaakt door vaccins… Ouders konden geen interviews meer krijgen in de media.”
Vandaag de dag zijn de meeste voormalige persberichten, nieuwsartikelen en video’s niet eens meer online te vinden. Zoekopdrachten in zoekmachines over het verband tussen vaccins en autisme leiden naar pagina’s met nieuwsberichten waarin definitief wordt verkondigd dat er geen verband bestaat en dat “de wetenschap” het hierover met elkaar eens is.
Bewijs van de gevaren van vaccins verdoezelen
Toen de bezorgdheid van de ouders halverwege de jaren ’90 toenam, startten volksgezondheids-instellingen hun eigen onderzoek naar het verband tussen vaccins en neurologische ontwikkelingsstoornissen, waaronder autisme en aandachtsstoornissen of ADHD. Deze onderzoeken zouden die de basis worden voor het ontkennen van een verband tussen vaccins en autisme.
In 1999 sloot de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) een risicobeoordeling van thimerosal in vaccins af en vond geen “bewijs van schade” Ondanks deze bevindingen gaven de American Academy of Pediatrics en de CDC een verklaring uit waarin ze opriepen om thimerosal “zo snel mogelijk” uit vaccins te verwijderen
Eind 2001 mocht er geen thimerosal meer worden gebruikt in vaccins voor kinderen jonger dan 6 jaar, met uitzondering van het griepvaccin.
Het Institute of Medicine publiceerde ook een reeks rapporten, afgerond in 2004, waarin werd beweerd dat de wetenschappelijke literatuur was onderzocht en dat het bewijsmateriaal pleitte voor “het verwerpen van de bewering dat er een causaal (oorzakelijk) verband bestaat” tussen vaccins die thimerosal bevatten, of BMR-vaccins en autisme.
Terwijl deze onderzoeken nog liepen, bracht de CDC in 2000 achter gesloten deuren vaccin producenten en volksgezondheids-functionarissen samen die vaccins reguleren, voorschrijven en distribueren, in het ‘Simpsonwood Retreat and Conference Center’ in Norcross, Georgia.
Transcripties van de Simpsonwood bijeenkomst onthulden dat ze een verband bespraken tussen thimerosal op basis van kwik in vaccins en hersenletsel, waaronder autisme, en ze bespraken strategieën om de informatie uit het publieke domein te houden.
De CDC publiceerde in 2004 een onderzoek in Pediatrics waaruit bleek dat er geen risico op autisme bestond door het BMR-vaccin. Tien jaar later beriep een senior CDC-wetenschapper, Dr. William Thompson, zich op de status van federale klokkenluider om de onbewerkte gegevens vrij te geven waarvan hij zei dat het CDC hem had opgedragen die te verbergen.
Uit die gegevens bleek dat Afro-Amerikaanse jongens die het BMR-vaccin kregen voor hun derde levensjaar, zoals de CDC aanbeveelt, 3,36 keer meer kans hadden op een autisme-diagnose dan degenen die het vaccin na hun derde levensjaar kregen.
Hoe de ‘vaccinrechtbank’ ouders en kinderen met autisme in de steek laat
Veel ouders wisten aan het begin van de epidemie niet dat er een nationaal programma bestond om fabrikanten te beschermen tegen aansprakelijkheid, en gezinnen te compenseren van wie de kinderen letsel hadden opgelopen door vaccins.
De VICP (Vaccine Injury Compensation Program) of “vaccinrechtbank” werd opgericht toen het Congres de National Childhood Vaccine Injury Act van 1986 aannam.
Het Congres nam de wet aan als reactie op een eerdere crisis rond het difterie-tetanus-kinkhoest (DPT) vaccin van Wyeth (nu Pfizer). Aan het eind van de jaren 1970 en 1980 groeide er een ernstige en wijdverspreide bezorgdheid over de veiligheid van de prik, omdat veel kinderen na een DPT-vaccinatie epileptische aanvallen, of ernstig hersenletsel kregen, of zelfs overleden.
Tussen 1980 en 1986 dienden mensen die vaccinschade claimden voor meer dan $3 miljard aan schadeclaims in bij Amerikaanse burgerlijke rechtbanken tegen vaccin-fabrikanten, waarvan de meeste voor de DPT-vaccins.
Nadat rechtszaken tegen Wyeth aan het licht brachten dat het bedrijf op de hoogte was van de risico’s, begonnen jury’s grote uitkeringen toe te staan aan sommige kinderen die beschadigd waren geraakt door het DKT-vaccin.
De publiciteit leidde ook tot publieke bezorgdheid over bijwerkingen van vaccins.
In 1985 waren er nog maar vier vaccin-fabrikanten die de vaccins produceerden die alle staten in 1981 verplicht hadden gesteld en het Congres verwachtte tekorten in de vaccin-voorraden.
Ouders van kinderen die beschadigd waren geraakt door het DPT-vaccin begonnen zich ook te organiseren in een nationale non-profit genaamd Dissatisfied Parents Together (nu het National Vaccine Information Center) om veiligere vaccins te eisen en een systeem om families van door vaccins beschadigde kinderen te compenseren.
In 1986 nam het Congres de wet aan die de farmaceutische industrie een brede bescherming tegen aansprakelijkheid gaf en een kader creëerde om kinderen die gewond waren geraakt door verplichte vaccins te compenseren via een administratief systeem zonder schuld voor de fabrikant, op basis van de vooronderstelling dat vaccins belangrijk waren voor de volksgezondheid, en ook “onvermijdelijk onveilig” (“unavoidably unsafe”).
Een rapport dat bij de wet werd gevoegd en waarin de bedoelingen werden uitgelegd, gaf aan dat het Congres van plan was om de slachtoffers van vaccinatieletsel royaal te compenseren, de vaccin-voorraad veilig te stellen en de veiligheid van vaccins te verbeteren.
Uitkeringen voor vaccin-letsel worden betaald uit een fonds dat wordt gegenereerd door een kleine toeslag op elk vaccin.
Het VICP wordt beheerd door de HHS met door de rechtbank aangewezen “special masters” – meestal advocaten die eerder de Amerikaanse overheid vertegenwoordigen – die de individuele claims beheren en beslissingen maken.
De U.S. Court of Federal Claims benoemt speciale meesters die een termijn van vier jaar dienen. Advocaten kunnen de indieners vertegenwoordigen en het DOJ (Department of Justice)vertegenwoordigt de HHS (United States Department of Health and Human Services).
Vaccine Injury Compensation, of te wel VICP-procedures zijn informeler dan een gewone rechtszaal. In de zogenaamde “vaccine court” is er geen rechter of jury en zijn de regels van bewijsvoering, burgerlijke rechtsvordering en openbaarheid niet van toepassing.
Het recht op schadevergoeding is gebaseerd op de Vaccin Letsel Tabel – de lijst van vaccins, bekende bijbehorende aandoeningen en de tijdsperioden waarin deze moeten optreden.
Als een indiener een bekend letsel oploopt binnen de korte periode die de tabel voorschrijft, wordt aangenomen dat een vaccin het letsel heeft veroorzaakt. De indiener komt dan in aanmerking voor compensatie zonder bewijs van oorzakelijk verband. Dit wordt een “tabelletsel” genoemd
Als een indiener echter een aanvraag indient voor een “schade buiten de tabel” – een letsel dat niet in de tabel voorkomt of die zich niet binnen de gespecificeerde periode manifesteerde – moet de indiener met “overtuigend bewijs” aantonen dat het vaccin de schade heeft veroorzaakt. Bewijsmateriaal omvat medische dossiers en getuigenissen van deskundigen.
Claims moeten binnen drie jaar na het eerste symptoom of binnen twee jaar na overlijden worden ingediend. Deze tijdlijn vormt een grote uitdaging voor veel families, vertelde Rebecca Estepp aan The Defender. Drie jaar is niet vanaf het moment van diagnose – het is vanaf het begin van de symptomen. Dat betekent dat “elke notitie die een kinderarts maakt in een medisch dossier de klok kan starten, zelfs zonder dat de ouders het weten,” zei ze.
Laura Bono zei dat dit veel gezinnen zoals het hare – die pas veel later van het programma afwisten – uitsluit van compensatie.
En zelfs als ze hun claims binnen de vereiste tijd indienen, is het moeilijk om een aandoening buiten de tabel te bewijzen. Indieners moeten een medische theorie over de oorzaak, een volgorde van oorzaak en gevolg en een tijdsverband tussen het vaccin en het letsel aantonen. En of ze dit kunnen doen met de juiste “overwicht van bewijs” is alleen aan de ‘special master’ om te beslissen.
Autisme staat niet op de lijst van aandoeningen in de tabel.
De Omnibus Autisme Procedure: ‘Ze hebben ons van de kaart geveegd’
In 2002 stelde het ‘Office of the Special Masters de Omnibus Autism Proceeding’ in om de claims te behandelen van ouders die geloofden dat het BMR-vaccin, thimerosal-bevattende vaccins of een combinatie van beide het autisme van hun kinderen veroorzaakten.
In de omnibus werd gekozen voor een methode waarbij de bevindingen van zes testzaken, geselecteerd door een stuurgroep van indieners, zouden worden toegepast op andere soortgelijke zaken. De hoorzittingen begonnen pas in 2007, vijf jaar nadat de omnibus bijeen was geroepen.
Estepp beweert dat de zaken jaren duurden, deels omdat de DOJ en HHS consequent de pogingen van de advocaten van de indieners van de verzoekschriften bestreden om toegang te krijgen tot basisinformatie, zoals overheidsgegevens en gegevens over vaccins en bijwerkingen.
Zo weigerden ze indieners bijvoorbeeld toegang tot de Vaccine Safety Datalink van het CDC, waar het agentschap schade door vaccins bijhoudt.
In de eerste testzaak, Cedillo v. HHS, meldden de ouders van Michelle Cedillo dat Michelle zich normaal ontwikkelde tot ze 16 maanden oud was, toen ze gediagnosticeerd werd met “ernstig autisme en ernstige mentale achteruitgang”, samen met andere gezondheidsproblemen, nadat ze het BMR-vaccin had gekregen.
In de zaak Cedillo had Dr. Zimmerman samengewerkt met de DOJ om een deskundigenrapport op te stellen namens de HHS, waarin werd vastgesteld dat het autisme van Michelle waarschijnlijk niet was veroorzaakt door het BMR-vaccin.
Dr. Zimmerman schreef later in een beëdigde verklaring uit 2018 dat hij de hoorzitting in de zaak Cedillo had bijgewoond en had geluisterd naar de getuigenis van Dr. Marcel Kinsbourne, een andere wereldberoemde deskundige op het gebied van kinderneurologie.
Op basis daarvan, zo verklaarde Dr. Zimmerman, besloot hij zijn schriftelijke expertiserapport over Michelle te verduidelijken, omdat hij bang was dat het uit zijn verband zou worden gerukt.
Dr. Zimmerman sprak met DOJ-advocaten om te verduidelijken dat zijn expertiserapport in de zaak Cedillo “niet bedoeld was als een algemene uitspraak over alle kinderen en alle medische wetenschap”, aldus de beëdigde verklaring uit 2018.
Hij specificeerde dat vooruitgang in de wetenschap, geneeskunde en zijn eigen klinisch onderzoek hem hadden doen geloven dat er uitzonderingen waren waarbij vaccinaties autisme konden veroorzaken.
Hij verwees de advocaten ook naar een artikel dat hij in 2006 met collega’s publiceerde in het Journal of Child Neurology, vaak het Poling-paper genoemd, waarin het geval werd beschreven van een meisje dat leed aan regressief autisme als bijwerkingen van vaccins. Het artikel suggereerde een mogelijk verband tussen mitochondriale disfunctie, vaccinaties en regressief autisme.
Nadat dit bewijs was doorgegeven aan de advocaten van DOJ (Department of Justice), ontsloeg het DOJ Dr. Zimmerman als getuige, maar bleef zijn geschreven mening gebruiken als algemeen causaal bewijs in latere zaken, waaronder de zaak Yates, die de tweede testzaak was.
De behandelend neuroloog van Yates, dr. Jean-Ronel Corbier, getuigde het autisme van Yates waarschijnlijk werd veroorzaakt door een genetische aanleg in combinatie met een milieu-impuls in de vorm van vaccinaties die werden toegediend toen Yates ziek was – een theorie over de oorzaak die vergelijkbaar is met de theorie die dr. Zimmerman ontwikkelde in het Poling-paper, dat hij deelde met de advocaten van DOJ.
Toch, ondanks het feit dat dr.Zimmerman wist dat vaccins autisme konden veroorzaken bij een subgroep van kinderen zoals Yates, gaf de DOJ “opzettelijk en frauduleus” een verkeerde voorstelling van dr.Zimmerman’s deskundige getuigenis in haar slotverklaringen in Yates’ zaak, beweert Hazlehurst.
De ‘Special Masters’ bleven de zaken aanhoren. Het duurde meer dan twee jaar voordat ze hun beslissingen namen.
Uiteindelijk oordeelden de Special Masters dat de causale theorieën in alle zaken niet overtuigend waren. Ze wezen de claims van alle proefprocessen af en dus ook die van alle families in de omnibus.
De beslissingen in de eerste drie van de zes testcases waren gebaseerd op de onjuiste weergave van de getuigenis van dr.Zimmerman – maar de indieners wisten pas vele jaren later van de vermeende fraude.
Rebecca Estepp zei dat de speciale meesters in hun schriftelijke beslissingen verder gingen dan alleen het ontkennen van de claims. “Ze belasterden de getuigen-deskundigen van de indieners en de families,” zei ze.
In de zaak Cedillo schreef special master George Hastings bijvoorbeeld: “Helaas zijn de Cedillos misleid door artsen die zich, naar mijn mening, schuldig hebben gemaakt aan grove medische fouten”
“Grove medische inschattingsfout” werd geciteerd in de meeste artikelen die The Defender vond over het vonnis, inclusief het Wikipedia-artikel.
Hastings, een voormalig belastingclaim-expert zonder medische achtergrond, maakte soortgelijke opmerkingen in een andere rechtszaak, Mead v. HHS in maart 2010.
“Hoe kan hij je als belastingadvocaat vertellen wat een grove medische inschattingsfout is?” Vroeg Estepp. “Het is ongeloofwaardig.” Ze zeiden dat het deel uitmaakte van een langdurige praktijk van het zwartmaken van artsen die beweringen deden over het verband tussen vaccins en autisme.
In een andere testzaak schreef Special Master Denise Vowell: “Om te concluderen dat Colten’s toestand het gevolg was van zijn BMR vaccin, zou een objectieve waarnemer de White Queen van Lewis Carroll (schrijver van Alice in Wonderland) moeten evenaren en zes onmogelijke (of op zijn minst hoogst onwaarschijnlijke) dingen moeten geloven voor het ontbijt.”
“Ze belasterden elke getuige-deskundige en het gaf een signaal af aan elke dokter of expert in het land: Als je getuigt voor deze kinderen is je carrière voorbij,” zei Estepp “Dus hoefden ze procedureel niets te doen. Ze vonden een manier om te winnen omdat de zaken uiteindelijk verloren gingen omdat er niet genoeg experts bereid waren om voor onze kinderen te getuigen.”
“Ze waren verschrikkelijk voor elke familie”, zei Bono. “Ze hebben een hele generatie vergiftigd. En degenen die naar voren stapten om te zeggen ‘dit is er gebeurd, we hebben de rapporten en we zijn bereid om ervoor te vechten’, hebben ze in een hoek gedreven en alles platgelegd.”
De HHS gebruikte de omnibus hoorzittingen om het te laten lijken alsof ze het bewijs volledig hadden overwogen, zei Laura Bono. “Ze veegden ons van de kaart.”
Angst dat compensatie van gewonden het vertrouwen van het publiek in vaccins zou kunnen aantasten
Terwijl de omnibusprocedure in 2008 liep, sprak Gary Golkiewicz, Chief Special Master, de ‘Advisory Commission on Childhood Vaccines’ toe over beleidszorgen met betrekking tot vaccins.
Hij vertelde de commissie dat hij bezorgd was over “het beschermen van de integriteit van het vaccin … dat wil zeggen dat vaccins niet elke schade veroorzaken die volgt op immunisatie”. Hij stelde dat een genereuze vergoeding voor indieners van verzoekschriften met vaccin-letsel het vertrouwen van het publiek in vaccins zou kunnen ondermijnen.
“Uit deze toespraak blijkt duidelijk dat special masters de druk voelen tussen het compenseren van aanklagers met vaccin-letsel en het ondersteunen van het vertrouwen van het publiek in vaccins,” aldus een artikel over de toespraak in Hofstra Law Review.
Veel wetenschappers speculeerden ook dat als Cedillo schadeloos zou worden gesteld, dit een “desastreus effect op de toekomst van de VICP (Vacine Injury Compensation Program)” zou hebben en waarschijnlijk baarde het de special masters zorgen dat een positief resultaat voor Cedillo en andere zaken in de omnibus de angst van het publiek voor vaccins zou aanwakkeren en de vaccinatiegraad zou verlagen.
Ze waren er ook van bewust dat het niet kunnen vinden van oorzakelijk verband tussen vaccins en autisme in zo’n geruchtmakende zaak “het vertrouwen van het publiek zou versterken en de geruststelling zou geven dat de vaccins veilig zijn”
Mensen waren ook bezorgd dat als de gevallen van autisme gecompenseerd zouden worden, het fonds dat werd gebruikt om claims te compenseren failliet zou gaan. Als ze niet gecompenseerd zouden worden, zou de kans groot zijn dat er weer civiele rechtszaken tegen fabrikanten zouden beginnen.
De krachtige taal in de uitspraken van de speciale meesters hielp dat te voorkomen, maar dat deed ook de uitspraak in de zaak Bruesewitz tegen Wyeth.
Bruesewitz tegen Wyeth: het Hooggerechtshof beschermt de vaccinmarkt
In dezelfde maand dat de definitieve omnibusbeslissingen werden genomen, kondigde het Amerikaanse Hooggerechtshof aan dat het de zaak Bruesewitz tegen Wyeth zou behandelen. In deze zaak zou worden besloten of de National Childhood Vaccine Injury Act vaccin-fabrikanten zou beschermen tegen rechtszaken in staatsrechtbanken waarin schadevergoeding wordt geëist voor ontwerpfouten, indien het ontwerp van het medicijn het risicovol maakt voor consumenten.
Het Hooggerechtshof stemde ermee in om een zaak uit Pennsylvania te horen over een rechtszaak van de ouders van Hannah Bruesewitz, die aanvallen en ontwikkelingsstoornissen kreeg nadat ze in 1992 het DPT-vaccin had gekregen.
De rechtbank voor vaccins compenseerde Hannah’s ouders niet, dus klaagden ze de fabrikant van het vaccin, Wyeth (nu Pfizer), aan bij de staatsrechtbank in Pennsylvania – een van de weinige mogelijkheden voor ouders om vaccinmakers aan te klagen.
In de meerderheidsuitspraak interpreteerde de rechtbank de National Childhood Vaccine Injury Act van 1986 om Big Pharma volledige immuniteit te geven tegen aansprakelijkheid voor vaccin-letsel door te beslissen dat mensen niet langer vaccinproducenten kunnen aanklagen voor letsel veroorzaakt door “ontwerpfouten”
De uitspraak verbiedt in wezen alle rechtszaken tegen Big Pharma over vaccin-letsel.
In een vernietigende afwijkende mening beschuldigde rechter Sonia Sotomayer, die werd bijgevallen door rechter Ruth Bader Ginsburg, het hof ervan zijn eigen beleidsvoorkeuren op te leggen. En ook de wet verkeerd te interpreteren en “het zorgvuldige evenwicht dat het Congres heeft gevonden tussen het compenseren van door vaccinaties beschadigde kinderen en het stabiliseren van de markt voor kindervaccins” te verstoren
Sotomayer merkte op dat toen Bruesewitz werd bepleit, er 5.000 petities waren waarin een causaal verband werd beweerd tussen sommige vaccins en stoornissen in het autisme-spectrum en dat Wyeth/Pfizer aanvoerde dat als de rechtbank haar niet in het gelijk zou stellen, het “een verpletterende golf van rechtszaken over onrechtmatige daad zou ontketenen die vaccin-fabrikanten failliet zou laten gaan en de vaccin-voorraad zou uitputten”
“Deze zorg ligt ten grondslag aan veel van de beleidsargumenten in de brief van respondent en lijkt ten grondslag te liggen aan de meerderheids- en concurring opinions in deze zaak.” Ze merkte ook op: “Fabrikanten zullen, gezien het gebrek aan stevige concurrentie op de vaccin-markt, vaak weinig of geen stimulans hebben om de ontwerpen van vaccins die al aanzienlijke winstmarges genereren, te verbeteren.”
Hoeveel zaken heeft de overheid in het geheim uitbetaald?
Hoewel de rechtbank voor vaccins, het Amerikaanse Hof van Beroep en de volksgezondheids-instanties een verband tussen vaccins en autisme ontkenden, heeft het programma voor en tijdens de omnibus verschillende schadeclaims voor kinderen met autisme vergoed.
Het meest bekend werd de zaak van Hannah Poling. Poling was het onderwerp van een onderzoek dat mede werd geschreven door Dr. Zimmerman. In deze zaak werd een verband werd gelegd tussen haar autisme en vaccins, die volgens het onderzoek een onderliggende mitochondriale aandoening verergerden – dezelfde diagnose die bij Yates werd gesteld.
In 2007, slechts drie weken nadat de hoofdadvocaat van DOJ (Department of Justice) de mening van Dr. Zimmerman verkeerd weergaf tijdens de hoorzitting in Hazlehurst, diende dezelfde advocaat van DOJ een rapport in bij de special masters waarin werd toegegeven dat in de zaak Poling v. HHS, Hannah’s “regressieve encefalopathie met kenmerken van een autismespectrum-stoornis” (d.w.z. regressief autisme) werd veroorzaakt door een vaccin-letsel, gebaseerd op een overweldigende hoeveelheid bewijs die de bewijsstandaard overtrof.
Met andere woorden, de overheid gaf toe dat Hannah’s autisme een “niet in de tabel voortkomend letsel” was.
Toen de Polings het vonnis openbaar wilden maken, verzette het DOJ zich tegen hun motie en wijzigde het rapport om de basis van Hannah’s letsel te veranderen in een wel in de tabel voortkomend letsel.
Door de zaak toe te geven, kon het DOJ de zaak van Hannah uit de omnibus verwijderen – rechtbankdocumenten laten zien dat haar zaak als testzaak zou worden aangewezen – en ook de oorspronkelijke bevinding verbergen dat vaccins haar autisme hadden veroorzaakt.
Een artikel uit 2011 in Pace Environmental Law Review toonde aan dat de VICP ongeveer 1300 gevallen van hersenletsel bij kinderen compenseerde. In 83 van de gevallen had het kind autisme.
De auteurs van de studie zeiden dat het programma kinderen met autisme compenseerde wanneer de compensatie werd aangevraagd voor symptomen die verband hielden met autisme, zoals “encefalopathie” of “epileptische stoornis”, maar niet voor autisme zelf.
De auteurs van de studie zeiden destijds dat hun onderzoek het “topje van de ijsberg” was en dat ze geloofden dat de overheid in stilte honderden gevallen van autisme had geregeld.
Het tegenoffensief van de media
Bono zei dat rond 2009, toen de omnibus in de maak was, het media-verhaal zich tegen de gezinnen keerde. HHS secretaris Kathleen Sebelius vertelde journalisten dat als ze het verhaal versloegen, ze in feite “kinderen aan het vermoorden waren” zei Laura Bono.
Sebelius trok de aandacht van de media tijdens de COVID-19 pandemie omdat ze pleitte voor beperking van de bewegingsvrijheid van niet-gevaccineerden, die ze vergeleek met dronken bestuurders.
Rond die tijd begon Dr. Peter Hotez, ook ouder van een kind met autisme, met zijn publieke aanvallen op ouders, journalisten en wetenschappers die zich zorgen maakten over een verband tussen vaccins en autisme.
Dr. Paul Offit hekelde in een artikel in het New England Journal of Medicine de VICP voor het compenseren van de familie van Hannah Poling. Later schreef hij “Deadly Choices: How the Anti-Vaccine Movement Threatens Us All”, waarin hij beweert dat ouders die besluiten hun kinderen niet te vaccineren anderen schade berokkenen.
Maar deze mannen die de aanvallen leidden, hebben ernstige belangenconflicten. Beiden zijn ontwikkelaars van vaccins en patenthouders. Offit stemde als lid van de adviescommissie voor vaccins van het CDC om het rotavirusvaccin – waar hij een patent op heeft – toe te voegen aan het Vaccins for Children Program van het CDC. Hij werd ook betaald door de farmaceutische industrie om “door het land te reizen en artsen te onderwijzen dat vaccins veilig zijn”, volgens de transcripties van een hoorzitting van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden over belangenverstrengeling en de ontwikkeling van vaccins.
Na de omnibus en de Bruesewitz beslissing, zei Laura Bono, zijn de media die verslag doen van de neurologische effecten van vaccins “gewoon gesloten” “We konden geen opiniestukken meer schrijven”, zei ze. “Je kon niet eens een verslaggever zover krijgen om je terug te bellen.”
Rolling Stone trok het artikel “Deadly Immunity” van Robert F. Kennedy Jr. over thimerosal in vaccins in januari 2011 in, zes jaar nadat het was gepubliceerd, zonder feitelijke fouten aan te wijzen die van belang waren voor het argument van het artikel.
Toen, zei ze, begon de wetenschap ingetrokken te worden. In 1998 publiceerde de Britse arts Andrew Wakefield een onderzoek in The Lancet waarin een verband werd gelegd tussen autisme en het MMR-vaccin. Het tijdschrift trok het artikel 12 jaar later in, omdat Wakefield geen belangenverstrengeling zou hebben gemeld.
Vandaag de dag worden mensen die een verband leggen tussen vaccins en autisme in artikelen in de pers consequent weggezet als “anti-vaxxers” en compotdenkers – bijvoorbeeld in Rolling Stone’s “Guide to 17 Anti-Vaccination Celebrities“, waarin mensen zoals Jim Carey worden bespot en anderen zoals Robert DeNiro worden bekritiseerd – en Mother Jones ‘“How Oprah helped Spread Anti-Vaccine Pseudoscience”
En dat draaiboek is keer op keer gebruikt om iedereen die vragen stelt over vaccins in diskrediet te brengen, aldus Bono.
De “Gardasil Girls” – meisjes en vrouwen die hun verhalen deelden over schade door de vaccins tegen het humaan papillomavirus (HPV) – hebben hun video’s moeten verwijderen. Journaliste Katie Couric, die over hun verhaal schreef, moest zich publiekelijk verontschuldigen voor het feit dat ze de Gardasil-controverse in haar show “Katie” aan de orde stelde
En ondanks wijdverspreid bewijs dat de volksgezondheidsinstanties, de pers en wetenschappers het publiek misleid hebben over de “veiligheid en werkzaamheid” van de COVID-19 vaccins, zijn degenen die vragen stellen over de vaccins consequent zwartgemaakt.
Overheid moet ‘de waarheid vertellen over wat er is gebeurd’ met deze kinderen
Veel ouders die beweren dat er geen recht is gedaan in de omnibus, vertelden The Defender dat ze hopen dat de motie die Hazlehurst deze maand indiende, dat zou kunnen veranderen.
Hazlehurst verzamelde bewijsmateriaal dat beweert dat, beginnend met de onjuiste weergave van de getuigenis van Zimmerman, DOJ-advocaten herhaaldelijk het rechtssysteem hebben bedrogen – van het National Vaccine Injury Compensation Program tot het Amerikaanse Hooggerechtshof.
Volgens de motie sneeuwde de eerste frauduleuze handeling van het DOJ (Department of Justice) in een schema van misleiding met verstrekkende gevolgen waarin DOJ-advocaten herhaaldelijk Zimmermans mening verkeerd weergaven en ander bewijs verborgen hielden dat naar voren kwam tijdens de hoorzittingen in de omnibus in latere zaken voor meerdere rechtbanken.
Hazlehurst zei dat hij “de rechtbank vraagt om deze motie de serieuze aandacht te geven die het verdient. De rechtbank moet op zijn minst de openbaarmaking toestaan en een hoorzitting over deze motie houden.”
Het herroepen van een vonnis wegens fraude is een buitengewone remedie die voorbehouden is aan buitengewone gevallen. Maar volgens Hazlehurst “toont deze aanvraag die we hebben ingediend aan dat dit inderdaad een buitengewoon geval is.”
Hazlehurst zei dat door mensen die beschadigd zijn geraakt door vaccins te dwingen om deel te nemen aan een administratief programma, de indieners beroofd worden van hun grondwettelijke rechten op een eerlijk proces en gelijke bescherming onder de wet. “Het zou ongrondwettelijk verklaard moeten worden,” zei hij.
Bono zei dat ze hoopt dat de rechtszaak een belangrijke stap is in de richting van het beëindigen van een onrechtvaardig systeem en de macht van Big Pharma – niet alleen voor gezinnen van kinderen met autisme als gevolg van vaccins, maar voor het welzijn van alle kinderen.
“Onze regering moet eindelijk de waarheid vertellen over wat er gebeurd is met deze kinderen die door vaccinaties beschadigd zijn geraakt en een malafide systeem ontmantelen dat verantwoording aflegt aan de farmaceutische industrie in plaats van aan de kinderen die het zou moeten beschermen.”
