Tien jaar werkte Diedert de Wagt aan ‘Bij gebrek aan beter’, een 758 pagina’s
tellende kritische beschouwing over het geopolitiek krachtenspel, dat zo
anders in elkaar steekt dan ons door politiek en media wordt verteld. Op basis
van 2600 bronnen toont de 36-jarige geschiedkundige de machtsstructuren
die de wereld omspannen. Hij schreef het boek voor een breed publiek: “Ik
heb metaalbewerkers en timmermannen als vrienden en die lezen het ook.”
De Wagt hoopt dat zijn lezers de manipulaties gaan doorzien en zich niet meer
voor andermans karretje laten spannen en tegen elkaar laten opjutten. “We
worden gezamenlijk genaaid.”
De bloedserieuze andere kant van het
verhaal dat ons door politiek en media
wordt verteld, is soms pure komedie.
Neem Reuters, een machtige speler in de
internationale nieuwsvoorziening. Geen
land ter wereld blijft verstoken nieuws
van Reuters, dat 24/7 wordt geproduceerd en rondgepompt. Voor Reuters
was de Syrian Observatory for Human
Rights (SOHR) de belangrijkste bron van
informatie tijdens de oorlog in Syrië. Bij
zo’n gewichtige naam denk je al snel aan
een groot netwerk van oorlogsverslaggevers en ondergrondse informanten, maar
achter SOHR gaat precies één gefrustreerde Syrische vluchteling schuil. Het
wordt nog gekker. De drijvende kracht
achter SOHR heeft een kledingzaak in
het Engelse Coventry en doet het nieuws
er aan de keukentafel bij. In het verleden is hij meerdere malen door Syrische
agenten vastgezet. In zijn land is hij al
vijftien jaar niet meer geweest. Hij gaat
pas terug als Assad is vertrokken. Met
zijn toch wat subjectieve kijk op de zaak
informeert hij de hele planeet. Gekleurder gaat het nieuws niet worden. Of toch
wel?
Het is slechts een van de vele voorbeelden waarmee geschiedkundige Diedert
de Wagt in Bij gebrek aan beter aantoont
dat het publiek op onvoorstelbare schaal
om de tuin wordt geleid. In 27 hoofdstukken wordt de lezer naar een aantal
conclusies gevoerd op het vlak van inkomen, de media, werk, het bedrijfsleven,
wonen en onderwijs. Moraal van zijn
verhaal? Alleen door ons te verenigen
kunnen we een vuist maken. Maar die
eenheid komt er pas als we doordrongen
raken van deze massale manipulaties die
ten koste gaan van onze vrijheid en druk
doende zijn onze kinderen de oorlog in
te jagen. De Wagt: “Pas wanneer we ons
niet meer tegen elkaar laten opjutten,
zullen we zien dat we gezamenlijk worden genaaid”.
De Wagt (“import-Tukker met Friese roots”) haalde in 2012 zijn Master
Geschiedenis aan de Rijksuniversiteit
Groningen. Tijdens en na zijn opleiding begon hem op te vallen dat de
‘mainstream-zienswijze’ op een groot
aantal thema’s eenzijdig of incompleet
was. Dat stoorde hem. Aangezien hij
geen fatsoenlijke baan kon vinden – hij
werkte parttime in een callcenter – was
de timing eigenlijk perfect om de andere
kant van het geopolitieke verhaal te gaan
uitpluizen. “Omdat dat verhaal vrijwel
door niemand werd beschreven, zeker
tien jaar geleden niet, besloot ik het bij
gebrek aan beter zelf maar te doen.”
Het werd een megaklus. Soms werkte
hij tachtig uur per week. “Dat vond mijn
vrouw niet altijd leuk.”
De reis van de lezer gaat via de Amerikaanse deep state, het militair-industrieel complex, Afghanistan en Irak via de
mainstreammedia en de financiële crisis
in 2007 naar onder meer Libië en Rusland, Syrië en Israël (de ‘51e staat van de
VS’). De Wagt zoomt in op de rol van de
Rockefellers en de Rothschilds, Agenda
2030 en 9/11. Hij schetst de contouren
van een politiestaat en beschrijft gedetailleerd het failliete financiële stelsel
en de one size fits none-euro. Karakters
als Bibi (Netanyahu), Dick ‘draaideur’
Cheney, Bush en Macron worden ingekleurd met een palet aan beschamende
feiten, die de gemiddelde Nederlander
niet kent en ook niet mag kennen omdat
de mainstreammedia onderdeel zijn van
de machtsstructuren die het geldende
wereldbeeld in stand willen houden.
De Wagt licht toe: “Sinds Washington na
de Tweede Wereldoorlog alleenheerser
op het wereldtoneel is, wordt er internationaal keihard maar verkapt imperialisme bedreven door ‘de macht achter de
macht’, die vaak de deepstate of shadow
government wordt genoemd. Landen die
uit de pas lopen, hun grondstoffen niet
beschikbaar stellen of belangen bedreigen, worden in de vernieling geholpen.
Dat gebeurt op 1001 manieren: via infiltratie van ngo’s en geheime diensten
en daaropvolgende ‘kleurenrevoluties’ of
via financiële afpersing van onder andere
het IMF en de Wereldbank. John Perkins
beschrijft dat laatste in Confessions of an
Economic Hitman.”
In 2020 was het boek in de basis klaar.
De Wagt: “Toen kwam corona, een
waardevolle toevoeging. Ik zag de door
mij beschreven clusterfuck van dubbele
petten en dubieuze belangen bevestigd
en hoefde het boek alleen nog te actualiseren.” Dat actualiseren heeft nog tot
maart 2024 geduurd. Zelfs toen zijn nog
actuele ontwikkelingen (Oekraïne, Israël) bijgevoegd die nodig waren om het
complete plaatje in kaart te brengen en
te belichten wie wanneer en waarom aan
de touwtjes trok.
Helder zicht krijgen op geopolitiek is
voor de gewone burger niet gemakkelijk in een tijd van nepnieuws en desinformatie. De Wagt: “Dat er bewust
verwarring wordt gesticht is breed bekend. De Amerikaanse CIA-directeur
William Casey zei bijvoorbeeld dat hij
pas tevreden was wanneer niets wat de
gemiddelde Amerikaan geloofde, klopte.
‘We’ll know our disinformation program is
complete when everything the American public believes is false’.” De infiltratie van de
nieuwsvoorziening die in de jaren ’50
Operatie Mockingbird heette, is daarna
in velerlei vormen voortgezet. Ngo’s en
informatiemanagers hebben volgens De
Wagt veel invloed gehad. Leden van verschillende geheime diensten in uiteenlopende landen mengen zich in online
discussies om ze bij te sturen of worden
premier (Dick Schoof). Een ander berucht voorbeeld zijn ‘actiegroepen’ met
tegendraadse meningen die onder andere
door George Soros’ Open Society Foundation worden gesponsord “om wrevel,
strijd en verwarring te creëren”.
We zijn gemanipuleerd en uit elkaar gespeeld en de kleine man trekt aan het
kortste eind. De Wagt: “De twee fundamenten van een samenleving, geld en
energie, zijn gemonopoliseerd en houden
een fictieve schaarste in stand. Doordat
er bijvoorbeeld alleen rentedragende
fiat-valuta’s worden uitgegeven door
centrale bankiers die aan ons uitlenen
wat ze zelf niet hebben, verwatert onze
levensstandaard en moeten we twee keer
zo hard werken als onze ouders om ons
dezelfde levensstijl te kunnen veroorloven. Iedereen wordt tot het maximum
gedreven om aan het minimum te voldoen. Doordat dit al decennia gebeurt, is
de rek eruit in de samenleving. Mensen
lopen op hun laatste benen, kijk naar de
vele verslavingen en burn-outs.”
De hamvraag: hoe krijgen we de verbinding met elkaar weer terug? De Wagt:
“Ik schrijf in mijn conclusie, In unity
there is strength, dat we eenheid kunnen
krijgen door kennis. Ik hoop dat mijn
boek daaraan bijdraagt. Ik ben ervan
overtuigd dat alles valt of staat met bewustwording en beeldvorming. We zullen er pas van doordrongen raken dat er
echt iets moet veranderen, als het probleem in al zijn narigheid in beeld komt.
Daarom is het boek ook zo dik geworden
en heeft het zoveel bronvermeldingen.
Mijn boek maakt de wereld niet alleen
een stuk begrijpelijker, maar ook minder
beangstigend en onvoorspelbaar. Zaken
die uit het niets leken te komen, blijken
ineens goed verklaarbaar. Je gaat het pas
zien als je het doorhebt. Mijn advies?
Deel je kennis. Wees kritisch en durf te
twijfelen. Vertel wat je weet, luister naar
wat je nog niet wist en vorm je eigen
weloverwogen mening.”
De complete bronnenlijst van het in eigen beheer uitgegeven boek kan geraadpleegd worden op bgab.eu. Daar kunnen
ook bestellingen worden geplaatst.
Uit ‘Bij gebrek aan beter’
- Grant Smith schrijft in zijn boek How Israël’s lobby moves America dat de meerderheid
van de mensen in de VS gelooft dat de Palestijnen Israëlisch grondgebied bezetten
in plaats van andersom. Ze weten simpelweg niet beter. - Als de Europese bevolking niet af en toe met het kwaad van de Sovjet-Unie werd
geconfronteerd, verslapte hun angst en hun bereidwilligheid om zich door de
overheid te laten beschermen. - Steeds meer landen die voorheen blind met de Amerikaanse koers meevoeren,
snappen dat ze aan een zinkend schip vastzitten en spreken zich uit. […] Het Pax
Americana is mislukt. We zouden daarmee van een unipolaire naar een multipolaire
wereld gaan.