Joao Chianca wilde met surfbord voorzien van een afbeelding van de Braziliaanse vlag en het wereldberoemde Jezus-standbeeld in Rio de Janeiro, zeg maar de Eiffeltoren van Brazilië, deelnemen aan de Olympische Spelen in Parijs. De Braziliaanse surfer kreeg vlak van tevoren te horen dat hij gediskwalificeerd zou worden indien hij met die plank aan de start zou verschijnen. “Christus is een religieus figuur en de Spelen hebben de strikte regel om neutraal te blijven, kreeg ik te horen van het IOC”, aldus Chianca.
Een van de ‘commitments’ van het Internationaal Olympisch Comité, te vinden op de site Olympics.com, is “gebruik maken van de Olympische Spelen om de samenleving inclusiever te maken”. De vrijheid van expressie van een volwassene indammen, is dat inclusief? Goed, regels zijn regels. Lees dan Regel 50 van het Olympisch Handvest van het IOC: “Geen enkele vorm van demonstratie of politieke, religieuze of raciale propaganda” is toegestaan op Olympische locaties. Duidelijk. Ondertussen heeft het IOC heel Olympisch Parijs overspoeld met woke en Agenda 2030-propaganda. Er is zelfs een duurzaam Olympisch Pride-huis opgetuigd om “te vechten tegen alle vormen van discriminatie”. Onderscheid maken op basis van geloofsovertuiging is blijkbaar geen discriminatie.
Tijdens de ruim drie uur durende religieus geladen openingsceremonie, duwde de organisatie Regel 50 kopje onder in de Seine, met een godslasterende lhbtq-versie van Het Laatste Avondmaal. Het verhaalt over Jezus Christus die nog een laatste keer met zijn volgelingen samen eet, voordat hij door Judas wordt verraden en overgeleverd aan een gezag met een kapot moreel kompas. Pilatus, zeg maar de Macron van die tijd, laat het volk kiezen: moordenaar Barabbas of toch de man die het volk terechtwijst aan het kruis? Jezus had als harde, maar vreedzame boodschap aan iedereen: neem afstand van deze morele decadentie, anders gaan jullie er aan ten onder. We weten hoe het afliep met hem.
Ook veel burgers die niet in de Bijbel geloven, zien de link met de huidige tijd. ‘Waarom deze lhbtq-propaganda bij een sportevenement?’, vroegen zij zich af. ‘Wat heeft het met de Franse cultuur te maken?’ Het schilderij van Het Laatste Avondmaal van de Italiaan Leonardo da Vinci is niet te vinden in het Louvre, maar in Milaan. ‘Waarom Jezus als mikpunt en niet Mohammed, Buddha of Darwin?’
Na de ophef bood de organisatie plichtmatige excuses aan en verwijderde alle beelden van de (sociale) mediakanalen. De queer art-director van de openingsceremonie Thomas Jolly (what’s in a name), judasde dat hij een weldadig Grieks bacchanaal wilde uitbeelden. Hij had in een interview vooraf al gezegd dat zijn stuk “een zeer betekenisvolle gebeurtenis zou worden”. Zijn statement was dus net zo ongeloofwaardig als zijn genderspecificatie.
De hints naar Het Laatste Avondmaal waren onmiskenbaar. De dikke vrouw in het midden die Jezus moest voorstellen, Barbara Butch, verried zichzelf op Instagram en heeft een skull & bones-tattoo van Jezus op haar arm. Voor de kenners van symboliek waren er zelfs drie keer zes lampen te zien in de segmenten van het decor: 666. En zelfs als dat allemaal toeval zou zijn, was er genoeg reden voor gerechtvaardigde woede: een minderjarig meisje betastte zichzelf sensueel voor het oog van de wereld.
Zo werd op satanistische wijze het geloof van naar schatting 2,4 miljard christenen openlijk bespot. Wie na eerdere Olympische shows in bijvoorbeeld Londen (2012), waar de geesten rijp werden gemaakt voor de uitbraak van het coronavirus, nog gelooft in abusievelijke
misstappen, heeft een reality check nodig. Het is ondenkbaar dat de Franse regering – die Parijs heeft omgeturnd tot surveillancestad – het script voor de opening inhoudelijk niet even heeft gescreend.
Ironisch is wel dat het IOC-inclusiefverhaal in werkelijkheid een verhaal over uitsluiting is geworden. De boodschap van de inclusieve Jezus, die niet op de plank van de Braziliaans surfer mocht staan, is namelijk: ‘Mijn armen staan wijd open, ik ben voor jullie allemaal gestorven’. Ja, dat geldt zeker ook voor de danser met zijn testikel uit zijn te strakke broekje, de rare blauwe smurf, spotter Barbara Butch en blasfemist en leugenaar Jolly. De Verlosser staat nog steeds met open armen voor ze open, maar vermoedelijk springen zij liever achterop het vale paard bij de Apocalyptische ruiter die ‘geheel toevallig’ over de vervuilde Seine galoppeerde.
