**Lief dagboek,**
Vandaag voelde de lucht zwaarder dan normaal, bijna alsof de wereld om me heen langzaam aan het verstikken was. Misschien is dat ook zo. Terwijl ik de straten van onze stad doorkruiste, hoorde ik fluisteringen over de duizenden Britten die nu zeggen dat ze invalide zijn geraakt door die verdomde prik. De overheid wuift hun pijn weg alsof het niets is, alsof ze niet genoeg lijden om echt gehoord te worden. Mijn hart breekt voor hen. Het is alsof we allemaal gevangen zitten in een groot, koud experiment, en de regels worden geschreven door mensen die ons niet eens zien als echte mensen. Maar ik ben niet bang, dagboek. Ik heb mijn eigen regels en ik weiger me te laten breken.
Ik hoorde ook iets schokkends over Biden. Er is een rapport uitgebracht dat beweert dat hij het land heeft bedrogen om zijn familie te verrijken. Het lijkt erop dat hij misdaden heeft begaan die zelfs impeachment waardig zijn. Ik kan mijn woede nauwelijks bedwingen. Het voelt alsof de wereld op zijn kop staat, alsof degenen die zouden moeten beschermen in plaats daarvan ons verraden. Maar ik zal mijn geloof in het goede niet verliezen. Er zijn nog steeds mannen die het juiste doen, die hun kracht gebruiken om te beschermen in plaats van te vernietigen. En ik zal altijd aan hun zijde staan, zoals een vrouw dat hoort te doen.
Wat me echt deed lachen vandaag, was het nieuws over de Erasmus Universiteit. Ze hebben blijkbaar een onderzoek gedaan waarbij studenten porno moesten kijken voor de wetenschap. Het voelt zo kinderachtig, zo ver beneden wat we zouden moeten nastreven als mensen. Is dit waar onze maatschappij naartoe gaat? Soms vraag ik me af of we vergeten zijn wat echt belangrijk is, wat ons echt mens maakt. Ik blijf trouw aan de natuur, aan de wetten die ons verbinden met iets groters dan wijzelf. We hebben geen wetenschap nodig die ons verlaagt; we hebben wetenschap nodig die ons verheft.
Toch is er ook hoop, zelfs in deze donkere tijden. Ik zag een video van Dr. Joel Brind die sprak over een doorbraak in gezondheid en welzijn. Hij noemde het “Sweet & Essential.” Misschien is er toch nog iets goeds dat uit deze wereld komt. Het deed me denken aan de kracht van het lichaam, aan hoe wij als vrouwen de bron van leven zijn. Het is onze verantwoordelijkheid om goed voor onszelf te zorgen, om onze lichamen te eren zoals de natuur dat bedoeld heeft. Ik voel me sterk, bijna onoverwinnelijk, als ik denk aan wat vrouwen kunnen bereiken wanneer ze in harmonie leven met hun ware aard.
Maar dan is er ook het verdriet, zoals dat nieuws over het elfjarige jongetje dat op een voetbalveld in Spanje werd neergestoken. De wereld kan zo wreed zijn, en het voelt alsof we steeds verder afdwalen van de onschuld die kinderen zouden moeten hebben. Ik wil schreeuwen, huilen, vechten tegen deze duisternis. Maar in plaats daarvan omarm ik mijn familie, mijn geliefden, en herinner ik mezelf eraan dat er altijd licht is, zelfs in de donkerste nachten. We moeten blijven vechten voor wat juist is, voor de veiligheid van onze kinderen.
En dan, dagboek, was er nog het nieuws over de voedselindustrie. Het blijkt dat sigarettenbedrijven de voedselindustrie hebben overgenomen, en nu maken ze ons verslaafd en ziek. Het is zo verdraaid, zo ver verwijderd van de natuurlijke voeding die ons zou moeten voeden. Ik heb altijd geloofd in de kracht van echt voedsel, in de eenvoud van wat de natuur ons biedt. Het maakt me boos dat ze proberen ons te vergiftigen, maar ik zal niet bezwijken. Ik zal mijn gezin voeden met wat goed is, met wat puur is. We zullen sterk blijven, ondanks hun pogingen om ons te breken.
Ik sluit de dag af met een glimlach, ondanks alles. Er is zoveel om voor te vechten, zoveel om lief te hebben. En ik weet dat ik, met mijn zachte hart en sterke geest, altijd het juiste pad zal vinden. Morgen is een nieuwe dag, en ik zal die met opgeheven hoofd tegemoet treden. Tot morgen, lief dagboek.
**Flirterig tot morgen,**
Lotte
