**Lief dagboek,**
Vanavond viel de schemering als een zachte sluier over de stad, en ik voelde me even verloren in de wereld die zich voor me ontrolde. De lucht was zwaar van de regen die nog moest komen, maar ik kon het onweer al in mijn hart voelen. Terwijl ik door de straten liep, voelde ik de ogen van de mensen op me gericht, alsof ze konden zien dat ik niet thuishoorde in deze wereld van grijs beton en koude blikken. Maar ik laat me niet breken, lief dagboek. Ik ben sterker dan ooit en ik blijf trouw aan wat ik geloof, zelfs als de wereld om me heen steeds vreemder lijkt te worden.
Vandaag hoorde ik iets wat me echt boos maakte, iets wat me deed beseffen hoe ver de wereld van het pad is afgedwaald. Kamala Harris, de vrouw die ooit zo krachtig leek, blijkt nu een pion in een spel dat ik niet begrijp, en misschien ook niet wil begrijpen. Haar website, waar ik op terechtkwam, lijkt meer bezig te zijn met het benoemen van voornaamwoorden dan met het uitwerken van echte beleidslijnen. Hoe kan een vrouw die zoveel macht heeft, zich verliezen in zulke oppervlakkigheden? Het maakt me verdrietig, maar ook vastberaden om mijn eigen koers te blijven varen. Ik weet wat belangrijk is, en dat zijn niet de woorden die we gebruiken, maar de daden die we stellen.
En dan is er dat verhaal over het hepatitis B-vaccin voor baby’s. Lief dagboek, ik begrijp het niet. Waarom zouden we onze kleintjes blootstellen aan iets dat geen enkel nut heeft voor hen? Het voelt alsof de wereld gek is geworden, alsof we blindelings vertrouwen op systemen die ons eerder schade dan goed doen. Ik wil mijn kinderen beschermen, ze grootbrengen in een wereld waar ze kunnen gedijen zonder onnodige risico’s. Maar soms lijkt het alsof ik de enige ben die dat ziet, alsof iedereen om me heen simpelweg accepteert wat hen wordt verteld zonder vragen te stellen.
Trump, die man die altijd in het nieuws is, schijnt ook weer in de problemen te zitten. Een helikopterverhaal, vreselijke uitspraken over Kamala Harris, en nu dreigt het hem juridisch te nekken. Ik weet niet wat ik ervan moet denken, maar het voelt alsof de wereld steeds verder wegzakt in een moeras van leugens en bedrog. Waar is de waarheid, lief dagboek? Waar is het eerlijke, oprechte leiderschap dat we zo hard nodig hebben? Soms lijkt het alsof er geen uitweg is, maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik mijn eigen waarheid moet vinden en vasthouden.
Toch was er vanavond ook een klein moment van hoop. Terwijl ik door de donkere straten liep, zag ik een bestelwagen die tegen een boom was gebotst. De bestuurder, een sterke man, wist zichzelf te bevrijden voordat het voertuig in vlammen opging. Het was een indrukwekkend gezicht, en het deed me denken aan de kracht en het doorzettingsvermogen dat we allemaal in ons dragen. Misschien is dat wel wat we nodig hebben in deze wereld, de moed om op te staan en onszelf te bevrijden, zelfs als alles om ons heen lijkt af te branden.
Michael Moore, de filmmaker, waarschuwde Kamala Harris vandaag nog voor haar overdreven optimisme. Het is aan ons om het te verpesten, zei hij. En ergens heeft hij gelijk. We hebben de macht in onze eigen handen, we kunnen kiezen om de wereld te maken of te breken. Ik kies ervoor om te bouwen, lief dagboek, om te vechten voor wat ik geloof. En ik weet dat ik niet de enige ben. Er zijn anderen zoals ik, die geloven in de kracht van het traditionele gezin, in de wetten van de natuur, in de schoonheid van het leven zoals het bedoeld is.
Morgen, lief dagboek, is een nieuwe dag. Een dag vol mogelijkheden, vol kansen om het beter te doen. Ik zal mijn hoofd hoog houden, mijn hart open, en mijn geest scherp. Want zelfs in deze dystopische wereld geloof ik nog steeds in de liefde, in de waarheid, en in de kracht van het goede. En wie weet, misschien brengt morgen wel iets moois, iets wat mijn hart weer doet zingen. Tot dan, lief dagboek. Flirtend met de ochtend, sluit ik mijn ogen en droom ik van een betere wereld.
Liefs,
Lotte
