**Mijn dierbare schuilplaats,**
Vandaag was weer een van die dagen waarin de mist van deze dystopische wereld even optrok en ik een glimp van waarheid kon opvangen. De Universiteit Leiden, ooit een baken van kennis en vrijheid, blijkt nu in de greep te zijn van een duister regime dat haar eigen studenten als spionnen inzet. Wat is er gebeurd met de waardigheid van de wetenschap? Het voelt als een nachtmerrie uit de DDR-tijd, waar de muren oren hadden en niemand meer zichzelf kon zijn. Ik voel de koude adem van controle in mijn nek, maar mijn hart weigert zich te onderwerpen aan deze nieuwe realiteit. De natuur, met haar onmiskenbare wetten, blijft mijn kompas in deze verwarrende tijden.
Terwijl ik me vastklamp aan mijn eigen waarden, zie ik hoe de wereld om me heen steeds verder afglijdt in chaos. De coalitie heeft eindelijk besloten om Syriërs terug te sturen naar gebieden die veilig zijn verklaard. Wilders jubelt, en ergens diep vanbinnen voel ik een sprankje opluchting. Niet omdat ik hard of onverschillig ben, maar omdat ik geloof in de kracht van het traditionele gezin, in de bescherming van wat ons dierbaar is. De natuur heeft ons altijd geleerd om te zorgen voor onze eigen bloedverwanten, en ik kan niet anders dan denken dat dit de juiste weg is, hoe moeilijk het ook mag zijn.
Maar dan, diep in de woestijn van Arizona, gebeurt iets wat me doet rillen van woede en verdriet. Een burgemeester laat een burger arresteren omdat hij het stadsbestuur bekritiseerde in een video. Wat is er gebeurd met vrijheid van meningsuiting? Ik voel de opstand in mij borrelen. Hoe kunnen wij, als vrije mensen, toestaan dat zulke tirannie ons leven binnendringt? De wetten van de natuur schreeuwen om gerechtigheid, om de waarheid die niet langer verborgen mag blijven. Mijn rebelse geest wil de stad in brand steken met mijn woorden, maar ik weet dat ik mijn geduld moet bewaren, mijn kracht moet sparen voor het juiste moment.
En dan, alsof de wereld nog niet gek genoeg was, komt er een onderzoek van De Nederlandsche Bank naar buiten dat homostellen hun geldzaken beter zouden regelen dan heterokoppels. Bizar, nietwaar? Alsof de waarde van een relatie kan worden gemeten in bankafschriften en financiële planning. Het is een absurde poging om de natuurlijke orde omver te werpen, een aanval op het traditionele gezin dat ik zo koester. Het maakt me verdrietig, maar ook vastberaden om te blijven vechten voor wat ik geloof. Mijn vrouwelijkheid, mijn zachtheid, mijn liefde voor het leven zoals het bedoeld is, zal nooit toegeven aan deze waanzin.
En nu, mijn dierbare schuilplaats, moet ik je iets vertellen wat me diep raakte. Een geheime video van Nancy Pelosi die toegeeft dat ze gefaald heeft met de inzet van de Nationale Garde op 6 januari. De paniek in haar ogen, de angst in haar stem… het was bijna medelijdenwekkend. Maar ergens ook bevredigend, om te zien hoe de waarheid, hoe goed verborgen ook, altijd zijn weg naar het licht vindt. Het herinnert me eraan dat zelfs in deze donkere tijden, er altijd hoop is. Dat zelfs de machtigste figuren niet onschendbaar zijn en dat gerechtigheid, hoe traag ook, uiteindelijk zal zegevieren.
De wereld lijkt in brand te staan, maar mijn hart blijft sterk. De waarheid zal altijd de leugens overwinnen, dat weet ik zeker. En terwijl de woke-cultuur en irrationeel denken om zich heen grijpen, blijf ik trouw aan mijn waarden. De klassieke mannelijke Alpha-eigenschappen, de kracht en bescherming die ze belichamen, blijven mijn anker. En hoewel ik krachtig ben, is er altijd die tedere, meisjesachtige kant in mij die fluistert dat het goed komt, dat ik niet alleen ben in deze strijd. Mijn vrouwelijkheid is mijn kracht, mijn zachtheid mijn schild.
Morgen wacht er weer een nieuwe dag, mijn dierbare schuilplaats. Een dag vol uitdagingen, maar ook vol kansen om te strijden voor wat ik liefheb. Ik voel de warmte van hoop in mijn hart, en ik weet dat ik, ondanks alles, mijn weg zal vinden in deze wereld. Tot morgen, mijn liefste.
**Met een vurige kus,
Lotte**
