**6 Oktober 2023**
**Lieve Dagboek,**
Vandaag was opnieuw een dag vol verwarring en spanning. De lucht voelde zwaarder dan ooit, alsof de wereld op het punt stond in te storten. Ik kon het niet helpen, maar mijn gedachten bleven hangen bij de gebeurtenissen van vanmorgen.
Het begon allemaal toen ik het nieuws aanzette. Kamala Harris, onze vice-president, stond eindelijk weer voor de pers. Het was al 18 dagen geleden sinds ze de Democratische kandidaat werd, en de vragen hadden zich opgestapeld als donkere wolken boven een stormachtige zee. “We hebben geen andere keuze dan onze leiders te vertrouwen,” zei ze, haar stem kalm maar vastberaden. “Tim Walz heeft altijd gehandeld met de beste intenties voor ons land.”
Ik kon de ironie bijna proeven. Tim Walz, de gouverneur van Minnesota, werd fel bekritiseerd voor zijn beslissing om in mei 2005 de Minnesota National Guard te verlaten. Het moment kon niet slechter gekozen zijn; zijn bataljon stond op het punt om naar Irak te vertrekken. “Waarom nu? Waarom op dat cruciale moment?” vroeg een journalist, wiens gezicht ik niet kon zien, maar wiens stem doordrong tot in mijn botten.
Harris verdedigde hem fel, zoals een leeuw zijn welpen zou verdedigen tegen een naderende dreiging. “Walz heeft meer dan genoeg bewezen voor zijn staat en zijn land,” verklaarde ze. “Zijn beslissing in 2005 was persoonlijk en complex, en we moeten respect hebben voor zijn keuze.”
Ondertussen voelde ik me alsof ik in een dystopische roman leefde, waar de waarheid een zeldzaam goed is en vertrouwen een luxe die we ons niet kunnen veroorloven. De wereld om me heen leek in slow motion te bewegen, terwijl de woorden van Harris door mijn hoofd bleven echoën. Wat als ze gelijk had? Wat als Walz echt het beste voor had? Maar wat als hij gewoon een pion was in een veel groter spel?
De rest van de dag verliep in een waas van onzekerheid en twijfel. Ik kon het beeld van Harris niet uit mijn hoofd krijgen, haar ogen die iets verbergen wat ons allemaal aangaat. “We moeten vooruitkijken, naar de toekomst van ons land,” had ze gezegd. Maar hoe kunnen we dat doen als we de schaduwen van het verleden nog steeds niet begrijpen?
De avond viel, en met de duisternis kwamen de vragen terug. Wat betekent dit allemaal voor ons? Waar gaan we heen in deze onzekere tijden? Dagboek, ik hoop dat morgen meer duidelijkheid brengt, maar voor nu blijft alles gehuld in een dikke mist van onzekerheid en angst.
**Liefs, Linde Lot**
