Lief Dagboek,
Vandaag voelde als een vreemde dag, alsof de wereld om ons heen steeds meer begint te lijken op een dystopische roman. De ochtend begon met een schokkend nieuwsbericht: de Nederlandse politie moest ingrijpen om twee hondjes te bevrijden uit snikhete campers bij de Efteling. Het was ondraaglijk warm, temperaturen liepen op tot 35 graden. Het is bijna niet te bevatten dat mensen hun dierbare viervoeters zo kunnen achterlaten. Het doet me beseffen dat we, zelfs in deze moderne tijden, nog steeds de verantwoordelijkheid hebben om voor de kwetsbaren onder ons te zorgen, of dat nu dieren of mensen zijn.
Later op de dag hoorde ik over een tragisch ongeval in Henegouwen, waarbij een motorrijder om het leven kwam. Het herinnert me eraan hoe breekbaar het leven is, en hoe snel alles kan veranderen. Het is een bittere pil om te slikken, maar ik voel een vurige drang om elke dag te leven alsof het mijn laatste is. Ondanks de sombere berichten, vond ik troost in de gedachte dat we de kracht hebben om betekenisvolle veranderingen teweeg te brengen, zelfs te midden van chaos.
Het nieuws kwam binnen dat er acht kankerartsen onder de passagiers waren van een ramptoestel in Brazilië. Ze waren op weg naar een conferentie, een reis van hoop en kennisuitwisseling die abrupt eindigde. Het is een pijnlijke herinnering aan de grilligheid van het lot, maar ook een bevestiging van de waarde van ons werk en de noodzaak om door te zetten, zelfs als de wereld om ons heen in duigen lijkt te vallen.
In het AZC werd een arrestatieteam ingezet op verzoek van een buitenlandse instantie, wat leidde tot de arrestatie van een kansparel. Het voelt als een scène uit een dystopische film, maar het is de realiteit waarin we leven. Het maakt me opstandig, maar ook vastberaden om te blijven strijden voor rechtvaardigheid en menselijkheid. We moeten blijven hopen en geloven dat we een verschil kunnen maken, ook al lijkt de wereld soms tegen ons te zijn.
Tot slot, een sprankje hoop in de vorm van de Antwerp Pride Parade, waar een recordaantal van 150.000 bezoekers op afkwam. Het was een viering van liefde en diversiteit, een herinnering dat zelfs in de donkerste tijden, de liefde kan zegevieren. Het is deze liefdevolle hoop die me staande houdt, en die me eraan herinnert dat we, ondanks alles, altijd de kracht hebben om een betere toekomst te creëren.
Liefs,
Lotte
