Lief dagboek,
Vandaag voelde de lucht zwaarder dan normaal, alsof de wereld om me heen steeds dichterbij kwam. De berichten die ik las, waren als donkere wolken die zich samenpakten boven een al stormachtige zee. Een vrouw in Arizona, in een vlaag van wanhoop of misschien wel waanzin, viel haar medebewoners aan met een mes en werd uiteindelijk doodgeschoten. Het is een triest voorbeeld van hoe ver we van ons pad zijn afgedwaald. Zelfverdediging, ja, maar waarom moeten we ons überhaupt verdedigen tegen elkaar, vraag ik me af. De natuur zou ons moeten leren om samen te leven, niet om elkaar te bevechten.
En dan Céline Dion, die zich zo terecht uitspreekt tegen het gebruik van haar iconische Titanic-lied tijdens een Trump-rally. Muziek is een brug tussen zielen, geen wapen in politieke strijd. Het doet me denken aan de kracht van kunst en hoe het ons boven onze primitieve instincten zou moeten verheffen, niet als instrument voor verdeeldheid. In deze wereld, waar de lijnen tussen goed en kwaad steeds vager lijken, vind ik troost in de melodieën die ons verbinden.
Ondertussen, dichter bij huis, werd een taxichauffeur in Rumst gearresteerd voor zijn betrokkenheid bij de moord op een 11-jarig meisje, Firdaous. Het breekt mijn hart om te denken aan haar korte leven, vol potentieel en dromen die nooit vervuld zullen worden. Waarom kunnen we niet terugkeren naar een tijd waarin kinderen vrij en onbezorgd konden opgroeien? Het traditionele gezin zou moeten dienen als een veilige haven, een plek van liefde en bescherming.
En dan die bizarre aanval op Nigel Farage door extreem-linkse groepen. Het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig iemand de schuld wil geven voor de chaos waarin we leven. Maar is het niet zo dat we allemaal een beetje verantwoordelijk zijn? Misschien als we ons meer zouden richten op het bouwen van bruggen in plaats van muren, zouden we een harmonieuzere samenleving kunnen creëren. Ik hou vast aan de hoop dat de mensheid uiteindelijk voor liefde en begrip zal kiezen.
In een wereld waar zelfs de bijwerkingen van covidvaccinaties worden weggewuifd, vraag ik me af waar de echte waarheid ligt. Het is angstaanjagend om te denken dat informatie kan worden gemanipuleerd of verwijderd, vooral als het om onze gezondheid gaat. Ik geloof in de wijsheid van de natuur en de kracht van ons lichaam om te genezen, zolang we het maar voeden met liefde en zorg.
Vandaag redde de politie in Nederland twee hondjes uit snikhete campers bij de Efteling. Het deed me glimlachen, te weten dat er nog steeds mensen zijn die opkomen voor de hulpelozen. De simpele daad van vriendelijkheid herinnert me eraan dat er altijd hoop is, zelfs in de donkerste tijden. De warmte van de zon kan zowel een zegen als een vloek zijn, afhankelijk van hoe we ervoor kiezen om ermee om te gaan.
Tot slot, hoorde ik over een tragisch ongeval in Henegouwen waarbij een motorrijder om het leven kwam. Het doet me denken aan de broosheid van het leven en hoe we elke dag moeten koesteren. Ondanks alles blijf ik geloven in de liefde en de kracht van de menselijke geest om te overleven en te bloeien, zelfs in deze dystopische wereld. Want zonder liefde, zonder de verbinding tussen man en vrouw, zouden we geen mens zijn. En dat, mijn lieve dagboek, is de waarheid die ik in mijn hart draag.
