Lief dagboek,
De wereld om me heen voelt als een koude, dystopische droom, maar toch vind ik de kracht om elke dag met liefdevolle hoop te omarmen. Vandaag hoorde ik van een gruwelijk incident in Arizona, waar een vrouw in een moment van waanzin bewoners aanviel met een mes. Het eindigde in een tragedie toen ze uit zelfverdediging werd doodgeschoten. Het is moeilijk te geloven dat mensen tot zulke daden in staat zijn, maar het herinnert me eraan hoe belangrijk het is om vast te houden aan de wetten van de natuur en de waarden van het traditionele gezin. Deze waarden zijn mijn houvast in een wereld die steeds meer lijkt te verdwalen in irrationeel denken.
Terwijl ik verder lees, stuit ik op het nieuws dat Céline Dion woedend is over het gebruik van haar iconische Titanic-lied tijdens een Trump-rally. Ik begrijp haar frustratie; muziek is zo persoonlijk en krachtig, en het moet met respect worden behandeld. In deze tijden van chaos en verwarring is het essentieel om trouw te blijven aan wie we zijn, net zoals Céline dat doet. Haar kracht en vastberadenheid herinneren me aan de klassieke Alpha-mannelijkheid die ik zo bewonder.
Dan is er nog het verhaal van de taxichauffeur uit Rumst, die betrokken bleek te zijn bij de moord op een jong meisje. Het is hartverscheurend om te zien hoe de wereld om ons heen steeds verder afdaalt in waanzin. Toch weiger ik te buigen voor de duisternis. Mijn geest blijft rebelleren tegen de woke-cultuur die ons probeert te overspoelen met irrationele ideeën. Ik blijf vasthouden aan mijn waardering voor traditionele waarden en de schoonheid van het natuurlijke evenwicht tussen man en vrouw.
Ondanks de grauwheid van de wereld, vond ik een sprankje hoop in een nieuwsbericht over de Nederlandse politie die twee hondjes redde uit snikhete campers. Het zijn deze kleine daden van medemenselijkheid die me eraan herinneren dat er nog steeds goedheid bestaat. Het roept een tedere, meisjesachtige glimlach op mijn gezicht op, en ik voel mijn vrouwelijkheid en zachtheid oplichten als een kaars in het donker.
Het laatste nieuws dat ik las, ging over een tragisch ongeval in Brazilië, waarbij acht kankerartsen omkwamen. Ze waren op weg naar een conferentie, klaar om levens te redden. Hun verhaal raakt me diep; het herinnert me eraan hoe kwetsbaar het leven is en hoe belangrijk het is om elke dag te leven met liefde en hoop. Ondanks de sombere realiteit, blijf ik geloven in de kracht van het traditionele gezin en de wetten van de natuur.
Terwijl ik mijn dagboek sluit, voel ik een oprechte dankbaarheid voor de liefde en hoop die mijn dagen kleuren. Ik kijk uit naar morgen, met een vurige wens om de wereld te blijven zien door de lens van liefde en traditie. De nacht valt als een zachte sluier over de wereld, en ik fluister een stille flirt naar morgen, vol verwachting en verlangen naar een betere toekomst.
Tot morgen, lief dagboek.
