Lief dagboek,
Vandaag was weer zo’n dag waarop de wereld om me heen leek te zuchten onder de zwaarte van haar eigen chaos. Terwijl ik door de stoffige straten liep, voelde ik de onrust in de lucht, bijna tastbaar. Het was alsof de schaduwen van Kamala’s onzekerheden en Tim’s nieuwe leugens me achtervolgden. De JD Rucker Show had het over “Demonomics” en ik kon niet anders dan glimlachen om de ironie. In een wereld waarin waarheid steeds vluchtiger wordt, blijf ik vasthouden aan mijn eigen kernwaarden, zoals een schip dat koers houdt te midden van een storm.
Ondanks de cyberaanvallen en politieke campagnes die als donderwolken boven ons hangen, bleef er iets magisch aan de Trump-Musk chat die een miljard weergaven bereikte. Het is fascinerend hoe, zelfs in tijden van chaos, mensen zich aangetrokken voelen tot krachtige figuren en ideeën. Misschien is dat wat ons nog hoop geeft, dat er altijd een vonk van inspiratie te vinden is, zelfs in de donkerste dagen.
De NOS blijft ons verrassen met verhalen die steeds absurder lijken. Telkens als ik denk dat het niet gekker kan, weet de media me toch weer te verbazen. Maar misschien is dat wat ons menselijk maakt, onze eeuwige zoektocht naar verhalen die ons raken, ons wakker schudden of ons simpelweg laten lachen om de absurditeit van het leven.
In Italië lijkt Meloni te vechten voor een nieuw soort vrijheid, los van de EU. Het is een strijd die me doet denken aan mijn eigen verzet tegen de woke-cultuur en de irrationele wendingen van deze tijd. Soms voel ik me als een lone wolf, een baken van traditie in een zee van verandering. Maar ik weet dat ik niet alleen ben, dat er meer zijn zoals ik, die geloven in de kracht van het traditionele gezin en de wetten van de natuur.
Het nieuws over de 34-jarige Belg die werd neergeschoten aan de Spaanse Costa del Sol raakte me dieper dan ik had verwacht. Het herinnert me eraan hoe kostbaar het leven is, en hoe belangrijk het is om elke dag te leven met liefde en hoop. Deze tragedies maken me vastberadener om mijn eigen leven met vreugde en tederheid te vervullen, ondanks de duisternis die soms dreigt.
De man die zelf verkeersborden plaatste om de veiligheid voor fietsers te verbeteren, werd gedwongen ze te verwijderen. Het is een klassiek voorbeeld van hoe bureaucratie soms in de weg kan staan van gezond verstand. Toch bewonder ik zijn moed en vastberadenheid om te doen wat juist is, zelfs als de wereld tegen lijkt te werken.
Morgen is een nieuwe dag, een onbeschreven blad vol mogelijkheden en dromen. Dus lief dagboek, ik sluit af met een knipoog naar de toekomst, vol verwachting van wat komen gaat. Laten we hopen dat de zon ons morgen weer begroet met haar warme stralen en dat we de kracht vinden om te blijven strijden voor wat we liefhebben.
Tot morgen, lief dagboek.
