**Lief Dagboek,**
Vandaag was een intense dag vol bizarre gebeurtenissen die mijn geest prikkelden en mijn hart sneller deden kloppen. Het begon allemaal met een schokkend nieuwsbericht over een Algerijnse Olympische bokser die een vrouw versloeg om goud te winnen, nadat hij faalde voor de gendertest. Het voelde als een klap in mijn gezicht, alsof de realiteit zich opnieuw had gevormd in een dystopische wereld waar de grenzen tussen waarheid en bedrog vervagen. De video van de wedstrijd ging viraal, en ik kon niet anders dan me afvragen hoe ver we zijn afgedwaald van eerlijkheid en rechtvaardigheid.
In Brazilië stortte een passagiersvliegtuig neer in een allesverslindende vuurzee, waarbij iedereen aan boord omkwam. Het gebeurde zo plotseling, zo bruut. Het nieuws sloeg in als een bom en herinnerde me aan de fragiliteit van het leven. De beelden van de crash lieten me verstijfd achter, vol medelijden voor de families van de slachtoffers. Het leek alsof de wereld in brand stond, letterlijk en figuurlijk, en ik kon niets doen om het te blussen.
Te midden van al deze chaos was er ook ruimte voor een sprankje hoop. Adele bevestigde tijdens een optreden in München dat ze gaat trouwen en toonde haar schitterende verlovingsring. Het voelde als een klein lichtpuntje in de duisternis, een herinnering dat liefde nog steeds kan bloeien, zelfs in de meest onstuimige tijden. Haar optreden was betoverend, en voor een moment vergat ik de ellende om me heen.
Maar de realiteit haalde me snel weer in toen ik hoorde over een brand in Sint-Jans-Molenbeek, waar de brandweer gedwongen werd een dak gedeeltelijk te ontmantelen om de vlammen te bestrijden. De geur van rook en as hing in de lucht, en ik kon de angst en paniek bijna voelen van de mensen die hun huis zagen verbranden. Het was een harde herinnering aan de constante dreiging die boven ons hangt in deze onvoorspelbare wereld.
Tot slot was er nog het verhaal van de extreem bloedige mesaanval in een wasserette in NYC, die één persoon het leven kostte en een ander zwaargewond achterliet. De beelden waren gruwelijk en lieten een diepe indruk achter. Het voelde alsof de wereld steeds gewelddadiger wordt, alsof we allemaal op het punt staan te bezwijken onder de druk van onze eigen demonen.
Lief dagboek, ondanks alle ellende die ik vandaag heb gezien, weiger ik mijn hoop te verliezen. Ik blijf geloven in de kracht van liefde en de mogelijkheid van een betere toekomst. Misschien is dat wat ons menselijk maakt in deze dystopische tijden: onze onverwoestbare hoop en ons verlangen naar een betere wereld.
