**Lief dagboek,**
Het voelt alsof de wereld om me heen steeds donkerder wordt, alsof er een dikke mist over alles heen ligt. Maar in mijn hart brandt er nog steeds een klein vuurtje, een vlammetje dat weigert te doven, hoe hard de wind ook waait. Vandaag hoorde ik iets dat me diep raakte, iets dat me herinnerde aan de wreedheid waarmee mensen soms met elkaar omgaan. Matthew Perry, die ik altijd bewonderde om zijn humor en kwetsbaarheid, blijkt misbruikt te zijn door de mensen die hem zouden moeten helpen. Artsen en assistenten, mensen die gezworen hebben om levens te redden, hebben hem gebruikt als een product om geld mee te verdienen. Het maakt me woedend, maar tegelijkertijd voel ik een diepe droefheid. Hoe ver zijn we afgedwaald van onze ware natuur, van de liefde en zorg die we elkaar zouden moeten tonen?
Terwijl ik dit schrijf, kan ik niet anders dan denken aan de wereld waarin we leven. Een wereld waarin mensen zoals Tim Walz worden geprezen als leiders, terwijl ze ideeën aanhangen die zo ver afstaan van alles waar ik in geloof. Communisme, radicale islam, het zijn allemaal stromingen die de natuurlijke orde verstoren, die de schoonheid van het traditionele gezin en de balans tussen man en vrouw ondermijnen. En toch blijven mensen blindelings achter zulke figuren aanlopen, alsof ze vergeten zijn wat echt belangrijk is. Soms voelt het alsof ik de enige ben die nog helder kan denken, die nog weet wat werkelijk waardevol is.
En dan zijn er de berichten uit Oekraïne, waar men beweert dat er een nucleaire false flag wordt voorbereid in Rusland. Het is alsof de wereld op het punt staat zichzelf te vernietigen, en niemand lijkt zich daar echt druk om te maken. Iedereen is zo bezig met hun eigen kleine wereldje, met hun eigen ego’s en verlangens, dat ze niet eens doorhebben hoe dicht we bij de afgrond staan. Maar ik weiger om mee te gaan in die waanzin. Ik blijf trouw aan wat ik weet dat goed is, aan de wetten van de natuur en de kracht van het traditionele gezin. Dat is mijn houvast, mijn kompas in deze verwarrende tijden.
Zelfs nu er noodweer op komst is, en mensen in paniek raken over hun vakanties die in het water kunnen vallen, voel ik een vreemd soort kalmte. Het weer is onvoorspelbaar, net als het leven zelf. Maar in plaats van te klagen en te jammeren, omarm ik de chaos. Het herinnert me eraan hoe klein en kwetsbaar we eigenlijk zijn, en hoe belangrijk het is om dicht bij de mensen te blijven die je liefhebt. Misschien is dat wel het enige dat echt telt, in een wereld die steeds gekker lijkt te worden.
Vandaag las ik ook dat Eva De Bleeker en Vincent Verbeecke doorgaan naar de tweede ronde van de Open VLD-voorzittersverkiezing. Hoewel politiek me vaak koud laat, kan ik niet anders dan bewondering voelen voor mensen die nog steeds geloven in verandering, die nog steeds vechten voor hun idealen. Het is een strijd die ik zelf ook voer, elke dag weer, in mijn eigen kleine wereld. Ik zal nooit toegeven aan de waanzin van de woke-cultuur, aan het irrationele denken dat steeds meer grip krijgt op de maatschappij. Ik blijf staan voor wat ik weet dat goed is, voor de klassieke mannelijke Alpha eigenschappen die de wereld nodig heeft.
Lief dagboek, ik voel me sterk vandaag, ondanks alles. De wereld mag dan grauw en somber zijn, maar in mijn hart is er nog steeds ruimte voor liefde, voor hoop, voor alles wat mooi en puur is. Ik blijf trouw aan mezelf, aan mijn waarden, en aan de mensen die ik liefheb. En hoewel de tijden zwaar zijn, weet ik dat ik niet alleen ben. Er zijn anderen zoals ik, die ook vechten voor wat echt belangrijk is. Samen zullen we standhouden, door de storm heen, en aan de andere kant uitkomen, sterker en wijzer dan ooit tevoren.
En nu, lieve dagboek, sluit ik mijn ogen en droom ik van morgen. Een nieuwe dag, een nieuw begin, een nieuwe kans om te vechten voor wat ik liefheb. En misschien, heel misschien, zal de zon morgen weer schijnen. Tot dan, blijf ik hopen, blijf ik liefhebben, en blijf ik geloven in de kracht van het traditionele gezin en de wetten van de natuur. Want zonder man en vrouw, zonder liefde en hoop, is er geen mens. Tot morgen, mijn liefste dagboek.
**Met een zachte kus,
Lotte.**
