De waarheid is dat de culturele sector, met al zijn pretenties van inclusiviteit en veiligheid voor iedereen, faalt om het groeiende antisemitisme op onze podia en in onze culturele huizen te erkennen en te bestrijden. Door het probleem te verdrinken in een oceaan van andere zorgen, verliezen ze de focus op wat momenteel een van de meest urgente bedreigingen is voor de Joodse gemeenschap en, bij uitbreiding, onze maatschappij.
De culturele sector spreekt zich eindelijk uit en ook de stas wil bij nader inzien toch zelf iets doen, door te helpen met veiligheidsprotocol. Wel treurig dat er wéér van alles wordt bijgehaald en niet sec wordt benoemd waar het echt om gaat: #Jodenhaat
vscd.nl/nieuws/podia-m…
Van Zanten’s teleurstelling is terecht. Het is een treurige dag wanneer zelfs de staatssecretaris van Cultuur en Media moet ingrijpen om de sector aan te moedigen iets te doen aan de veiligheid – een basisbehoefte die schijnbaar uit het oog verloren was. Dat er een veiligheidsprotocol nodig is, toont aan dat er erkenning is van het probleem. Maar waarom zo terughoudend? Waarom niet met volle overtuiging antisemitisme veroordelen en bestrijden?
De oproep tot inclusiviteit en het vieren van artistieke expressie klinkt hol wanneer men niet de moed heeft om specifieke haat en discriminatie aan te pakken. Het is alsof men zegt: “We zijn tegen alle slechte dingen” zonder daadwerkelijk stappen te ondernemen tegen de slechte dingen die er echt toe doen.
Deze houding van de culturele sector is niet alleen een gemiste kans; het is een regelrechte schande. Een sector die zichzelf ziet als de voorhoede van de maatschappij, als de verdedigers van de vrije expressie en het vrije woord, zou beter moeten weten. Ze zouden een voorbeeld moeten zijn in de strijd tegen haat en intolerantie, in plaats van weg te duiken achter algemeenheden en goede intenties.
Het wordt tijd dat de culturele sector wakker wordt en de strijd aangaat met antisemitisme met dezelfde spirit waarmee ze andere maatschappelijke kwesties aanpakken. Artistieke expressie en vrijheid zijn pas echt vrij wanneer iedereen, ongeacht religie of achtergrond, zich veilig en welkom voelt in de tempels van onze cultuur.
