Waarom?
Omdat de regering het volk in de steek laat. Ik bevind me in een situatie die ik niet langer kan omschrijven als een democratie waarin de wil van het volk wordt gerespecteerd en uitgevoerd. Het is eerder andersom: de regering legt de mensen haar wil op. Ik had kunnen toekijken en niets doen. Maar ik heb besloten me in te zetten, omdat ik wil dat mijn kinderen en hun kinderen vrij kunnen leven in een democratie, in een rechtsstaat. In 2007 werd ik getriggerd door de wereldwijde bankencrisis. Griekenland raakte in de problemen. We moesten de euro ‘redden’. Nou, een munt die ‘gered’ moet worden, is geen munt meer. In 2009 wist ik niet meer hoe ik moest stemmen. Ik voelde me politiek dakloos, totdat de AfD opkwam. Ik heb me daarin verdiept en raakte enthousiast: ik had eindelijk een partij gevonden waardoor ik me vertegenwoordigd voelde. Dus besloot ik me in te zetten en actief lid te worden. Uiteindelijk kwam ik in 2019 in het Europarlement.
Is de situatie intussen verslechterd?
Ja, we zitten in de problemen. Wat we nu zien, gebeurt in vrijwel elke westerse democratie. Het is dus niet uniek voor Duitsland of Nederland of Groot-Brittannië. Het gebeurt overal. Er zijn wel verschillen. In Duitsland worden we vooral getroffen door de illegale immigratie. In Nederland wil men echt de klimaatagenda doordrukken. Kijk wat er gebeurt met jullie boeren: ze moeten hun land verlaten om de planeet te redden. Dat is belachelijk. Het lijkt erop dat ze in verschillende landen verschillende aspecten doordrukken. Maar of het nu gaat om klimaatverandering, covid, digitale identiteit, digitale valuta, tegengaan van hate speech of genderisme: ze willen onze vrije en liberale samenleving met vrije individuen die onvervreemdbare rechten hebben, veranderen in een collectief waarin het individu deel uitmaakt van een massa zonder eigen wil, zonder identiteit. Dus zonder culturele of nationale identiteit, en zelfs zonder seksuele identiteit. Dat is ongeveer wat ze willen.
Roept het herinneringen op aan de voormalige DDR?
Oh, absoluut. Ik ben opgegroeid in Eschwege in West-Duitsland, maar niet ver van de grens met de DDR. Mijn ouders zijn in de jaren ’20 geboren in de deelstaat Thüringen, die later deel zou uitmaken van de DDR. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog werd mijn vader krijgsgevangen gemaakt door de Amerikanen. Eind 1946 werd hij vrijgelaten, ging naar huis en kwam erachter dat hij in het communisme leefde. Hij wilde dat niet, dus begon hij zich ertegen uit te spreken. Hij ging naar partijbijeenkomsten, op lokaal niveau, en stelde ongemakkelijke vragen. In 1950 werd hij gearresteerd en veroordeeld tot 25 jaar dwangarbeid in de meest afschuwelijke politieke gevangenis die je je maar kunt voorstellen: Bautzen. Hij zat daar vijf jaar. Eenmaal terug, wilde hij nog steeds zijn mond niet houden. Ze wilden hem opnieuw arresteren. Hij werd gewaarschuwd en vluchtte het land uit. Mijn moeder en mijn twee oudere zussen volgden hem in 1961. Ik ben daarna geboren en getogen in West-Duitsland, maar heel dicht bij de DDR waar onze familie woonde. Ik ben opgegroeid met: je kunt je regering nooit vertrouwen. Wat ze je ook vertellen: kijk altijd goed wat ze écht van plan zijn.
Wanneer ontmoette u de familie in Thüringen?
Dat gebeurde pas toen ik ongeveer 6 jaar was. Mijn twee grootouders die nog in leven waren, mochten ons wel komen bezoeken. Als ze in West-Duitsland waren gebleven, had de DDR zelfs geld bespaard op hun pensioenen. Maar mijn andere familieleden kende ik niet. Dat veranderde tijdens het paasweekend van 1974, als ik het goed heb. In dat weekend mochten veel mensen voor het eerst naar huis. Ik herinner me die dag: er reden duizenden en duizenden auto’s naar de grens. Ik was gefascineerd. We moesten lang in de rij staan om het land in te komen. Ze controleerden elk voertuig. Het duurde uren en uren. Ik kreeg het gevoel dat er iets bijzonders aan de hand was, maar ik begreep het niet echt. Dat kwam pas later, toen ik zag hoe de leefomstandigheden in de DDR waren. Ze hadden daar niets. Elke keer als we van plan waren om naar familie te gaan, stuurden ze vooraf een lijst met spullen die ze nodig hadden. Zoals waspoeder, koffie. De helft daarvan namen ze ons bij de grens weer af, om een of andere reden. Er was zelfs een tijd dat we geen bedlinnen mochten meenemen. Dat was na een spectaculaire vlucht van twee families in een heteluchtballon die gemaakt was van lakens. Die kon je daarna dus niet meer krijgen in de DDR, krankzinnig.
Zijn we weer bijna terug bij af?
Ja. Al denken mensen in mijn partij wel anders als ze uit het westen van Duitsland komen dan uit het oosten. In de voormalige DDR is AfD succesvoller. Heel simpel: ze zijn er geweest en herkennen de signalen. Ze beseffen: we staan op het punt om terug te gaan naar dezelfde situatie. Ze hebben geleerd hoe ze een krant moeten lezen: het gaat niet om wat er in staat, maar wat er níet in staat en wat tussen de regels staat. Ze herkennen totalitarisme gewoon als ze het zien.
Mensen in het westen van Duitsland zijn moeilijker wakker te krijgen?
Juist. Wij, in de westerse democratieën, zijn gewoon verwende kinderen. We hebben ons hele leven genoten van vrijheid, democratie en de rechtstaat. Maar het was niet zo dat de hemel openging en boem het viel naar beneden, en daar was het allemaal. Nee, onze vaders en voorvaderen hebben het aan de voormalige elites ontworsteld. Ze hebben er letterlijk hun bloed voor vergoten, ervoor gevochten. Zodat hun kinderen en kleinkinderen ervan konden genieten. Nu zeggen ze in het Westen: ‘Nee, het was er altijd al, en het zal er altijd zijn’. Nee, dat zal het niet. Het is zoals president Ronald Reagan zei: ‘Tirannie is slechts één generatie van ons verwijderd’. Hij had gelijk. Mensen moeten zich gaan realiseren dat de democratie waar we voor staan en die we willen, elke dag verdedigd moet worden. En doe je dat niet, dan zul je het verliezen.
En met kleine stapjes, zodat je het nauwelijks merkt?
Ja, precies. Als er morgen iemand zou komen en zeggen: ‘Kom op mensen, we gaan jullie afvoeren naar kampen, en trouwens: we ontnemen jullie alle grondrechten.’ De hel zou losbreken. Maar zo doen ze het niet. Kijk naar nazi-Duitsland. Het begon met kleine stapjes. Eerst mochten Joden niet meer op bepaalde banken zitten. Nou en, gaan we ergens anders zitten! Toen kwamen geleidelijk de volgende stapjes. Pas in 1938 werden Joden en hun bezittingen echt aangevallen, tijdens de Reichspogromnacht ofwel Kristallnacht. De nazi’s namen de macht over in 1933. Ze hebben er dus vijf jaar over gedaan. Hoe lang duurde het deze keer? Eén jaar. Ze vertelden je in 2020: ‘Er is een dodelijk virus, er gaan heel veel mensen dood, dus je mag je huis niet meer uit’. En de mensen smeekten de regering om méér beperkingen: ‘Alsjeblieft, jullie moeten harder optreden en de ongevaccineerden opjagen!’ Daar waren we al na één jaar. Meer tijd was niet nodig. En dat is eng.
Wat baart u nu de meeste zorgen?
Dat de afschaffing van democratische principes, de gaslighting, de manipulaties die gaande zijn, niet alleen in een paar landen plaatsvinden. Als één of twee landen schurkenstaten waren geworden, zouden de mensen in die landen de hoop hebben dat uiteindelijk een ander land zou ingrijpen en hen zou redden. Maar wie gaat dat nu doen? Wie komt ons deze keer redden? Het zal China of Noord-Korea niet zijn. En Rusland evenmin, om eerlijk te zijn. Dus wie gaat het doen? Niemand. En dat is het engste aan dit alles. Het komt nu aan op de mensen zelf. Net als in de DDR, in 1989. Het volk kwam in opstand en er werd geen enkel schot gelost. Zo ook in Polen. Het verschil met onze huidige situatie is dat het volk in 1989 de steun had van vrijwel alle westerse landen. Deze keer zal het volk nergens steun van krijgen. Daarom denk ik dat het van vitaal belang is dat de mensen in hun strijd voor vrijheid, democratie en de rechtstaat zich wereldwijd met elkaar verbinden. En op die manier een soort ondersteuningssysteem op gang brengen. Wat gaan ze doen als de halve planeet in eigen land in opstand komt, zoals we hebben gezien met de Canadese Freedom Truckers, de Nederlandse en Duitse boeren? Dat is de enige taal die ze begrijpen. Want het enige waar gekozen functionarissen bang voor zijn, is niet herkozen te worden. Al werken ze daar ook aan, helaas.
Hoe dan?
Kijk naar de WHO. Ze bereiden zich nu voor om de WHO, een niet-gekozen orgaan, meer macht te geven. Dat is een gevolg van de pandemie. De regeringen hadden iedereen graag veel strengere beperkingen opgelegd, maar dat konden ze niet, omdat ze herkozen willen worden. Dus gaan ze meer bevoegdheden toekennen aan de WHO. Zodat de gekozen vertegenwoordigers straks kunnen zeggen: ‘Oh, maar wij hebben jullie grondrechten niet geschonden, het was de WHO – wij kunnen daar niets aan doen!’
In 2019 wilde u Duitsland uit de EU krijgen. Dat is nog steeds het doel?
Ja, daar werk ik aan. Kijk naar de manier waarop de EU is gestructureerd: ze zijn niet alleen ondemocratisch, maar ze zijn ronduit antidemocratisch. Dat is geen toeval: dat is volgens het ontwerp. Kijk naar de verdeling van de macht, de pijler van de democratie. Als de Duitse regering een wet wil aannemen in Duitsland en de Bondsdag stemt tegen, hoeft de minister alleen maar naar Brussel te reizen, daar met zijn collega’s te praten en de wet daar aan te laten nemen. Dan komt die wet terug naar Duitsland als een EU-richtlijn. Dus eigenlijk wordt de Bondsdag gedomineerd door de EU. Het heeft niets met democratie te maken. Ik zie Duitsland liever gisteren dan morgen uit de EU stappen. Dat belachelijke woke-gedoe zou dan ook meteen voorbij zijn, omdat Duitsland dan geen geld meer krijgt om het te financieren.
U bent opnieuw kandidaat bij de Europese verkiezingen in juni?
Ja. En ik verwacht een verschuiving naar rechts. Dat is waar ze bang voor zijn, de ‘globalitaire misantropen’. De mensen in de verschillende lidstaten beseffen wat er aan de hand is en beginnen de bullshit te doorzien. De rechts-conservatieve partijen zullen in aantal toenemen. Ik ben op dit moment tamelijk optimistisch. Want het ziet ernaar uit dat de toekomst aan ons is. En we zullen doen wat we kunnen om dat te laten gebeuren.
